ماجرای حال منقلب علامه در کربلا

به گزارش سایت یستا به نقل از مهر، حج پیاده خاطره ای از گذشته است و متعلق به زمان خاصی نیست. همانطور که با قدم هایش این راه را طی کرد. این روش مختص دین یا فرهنگ خاصی نیست. همان گونه که سزار پادشاه روم به خدا وعده داد که هرگاه در نبرد با امپراتوری ایران پیروز شد، به شکرانه این پیروزی بزرگ، از مقر حکومت خود (قسطنطنیه) با پای پیاده به اورشلیم برود.

پس از پیروزی به عهد خود وفا کرد و با پای پیاده راهی اورشلیم شد. در دین مبین اسلام، حج سنتی با پای پیاده نیز خوب شمرده شده و سفارشات زیادی برای آن شده است.

امام صادق (علیه السلام) یکی از معروف ترین راه های تقرب بنده به خدا را زیارت خانه در حال پیاده روی می فرماید و پیاده روی حج ​​را معادل هفتاد حج می فرماید. وی همچنین در مورد رفتن به بارگاه ائمه اطهار (علیه السلام) بسیار تأکید کرده است: هر که با پای پیاده به سوی امیرالمؤمنین(ع) برود، خداوند متعال ثواب حج را برای او ثبت می کند. عمره. برای هر قدم اگر پیاده برگردد برای هر قدم دو حج و دو عمره برایش ثبت می شود.

بسیاری از مردم نیز حج حسین (علیه السلام) را با پای پیاده سفارش می کردند و امام صادق می فرماید: هر که پیاده به زیارت او برود، با هر قدمی که برمی دارد یا برمی دارد، ثواب رهایی عبید را دارد. پسر اسماعیل وقتی قبر امام راد را زیارت می کند، خداوند هزار حسنه را برای او ثبت می کند و با هر قدمی او هزار گناه را محو می کند و احادیث زیادی در این زمینه وجود دارد.

اهل بیت نیز به این حدیث حسنه عمل کردند که امام حسن مجتبی بیست و پنج بار پیاده به زیارت خانه خدا رفتند. امام حسن در راه زیارت خانه خدا از مکار پیاده شد و مسافت مدینه و مکه را پیاده پیمود، همچنان که همه کاروانیان با اجازه او از مکار پیاده شدند. به طوری که مسافری در کاروان نبود. در روایت دیگری آمده است که امام حسین (ع) با پای پیاده راه می رفت و ماشین ها و وسایل در کنار ایشان حرکت می کردند.

از روایات تاریخی برمی‌آید که زیارت پیاده حرم اطهار از زمان وجود ائمه مرسوم بوده است، اما در دوره‌های مختلف اسلامی و بنا به مقتضیات حکومت‌های مختلف، سیار شده است. همان گونه که حج ائمه اطهار در زمان ها و مکان های مختلف تأثیر داشته است، این سنت نیز افزایش یافته و فراز و نشیب هایی داشته است.

حاکمان حکومت های شیعی مانند حکومت آل بویه و صفویه از این سنت حسنه پیروی کرده و سعی در گسترش آن در بین شیعیان داشتند. در نوشته ابن جوزی آمده است که جلال الدوله از فرزندان عضدالدوله در سال 431 هجری قمری با فرزندان و جمعی از یاران خود برای حج به نجف رفتند و از سنگر کوفه به راه افتادند. از شهر مشهد تا امیرالمؤمنین(ع) در نجف به فاصله یک لیگ، پیاده و پیاده در زمان صفویان به حج پیاده توجه می شد، لذا شاه عباس صفوی و علمای برجسته عصر خود مانند مرحوم شیخ بهایی در سال 1009 هجری قمری تصمیم گرفتند که فرهنگ حج را در بین مردم گسترش دهند. وی برای زیارت امام با پای پیاده اصفهان را به مقصد مشهد ترک کرد.

به مناسبت فرا رسیدن ماه صفر و ایام راهپیمایی اربعین حسینی در سلسله مطالبی به خاطرات این شیوخ از پیاده روی اربعین و زیارت حرم امام حسین می پردازیم. (سلام الله علیها) می توانید تمام قسمت های این گروه را اینجا ببینید.

آیت الله شیخ عبدالحسین امینی معروف به علامه الامینی (1320 – 1390ق)، صاحب کتاب مهم الغدیر، فقیه، حدیث شناس، متکلم، مورخ، نسخ، از علمای بزرگ شیعه قرن چهاردهم. قرن هجری قمری

علامه امینی در بیست و دو سالگی برای تحصیل علوم اسلامی به نجف رفت و از سید ابوالحسن اصفهانی، میرزا محمد حسین نائینی، محمد حسین غروی اصفهانی و شیخ عبدالکریم حایری یزدی اجازه اجتهاد گرفت. علامه امینی علاوه بر تألیف آثار مهم علمی، کتابخانه امیرالمؤمنین(ع) را در نجف الاشرف تأسیس کرد که شامل 70000 نسخه خطی و 500000 عنوان کتاب است.

مرحوم عالم امینی از شخصیت های برجسته حوزه علمیه نجف بود و مرتب به کربلا مشرف می شد. در سفرهای زیارتی کربلا، چندین بار راه نجف و کربلا را پیاده طی کردند تا ثواب بیشتری کسب کنند. در سوابق او آمده است که با پای پیاده به زیارت پروردگار بهشت ​​می رفت و همواره با تعدادی از بهترین مؤمنان و پاکترین دوستان همراه بود. مسیر طی 3 روز یا بیشتر طی شد که از 78 کیلومتر فراتر نمی رفت. از موعظه و نصیحت و رهنمودهای دینی به مردم روستاها و مسیرهایی که طی کرد تا رسیدن به کربلای معلی دریغ نورزید.

وقتی عالم امینی به نزدیک کربلا رسید، حالش عوض شد و اشک از چشمانش جاری شد. در آن زمان جز حضور در بارگاه امام شهید، دغدغه دیگری نداشت. سپس با اشک از شدت مصیبت وارد حرم شریف می شود.