ماه ممکن است ۱۰۰ میلیون سال پیرتر از چیزی باشد که تصور می‌کردیم

یستا; آن را در روز چهارشنبه در مجله جستجو کنید طبیعت این نشریه این ایده دیرینه را به چالش می کشد که ماه تقریباً 4.35 میلیارد سال پیش زمانی که جسمی به اندازه مریخ با زمین اولیه برخورد کرد و ماه طبیعی ما را ایجاد کرد، شکل گرفت.

این جدول زمانی بر اساس تجزیه و تحلیل نمونه‌های سنگ ماه از مأموریت‌های آپولو ناسا است. اما مطالعه جدید نشان می دهد که ماه زودتر شکل گرفته است – حدود 4.51 میلیارد سال پیش – و سپس زمانی که دانشمندان دیگر فکر می کردند ماه برای اولین بار شکل گرفته است، یک رویداد “ذوب مجدد” چشمگیر را تجربه کرده است.

نویسندگان می گویند که فرآیند ذوب زمانی رخ داد که ماه در حال دور شدن از زمین بود. زمانی که نیروهای گرانشی قمر سیاره را به گونه ای منحرف کردند که آن را گرم کرد. بر اساس این مطالعه، این فرآیند با تغییر سطح ماه، سن واقعی ماه را پنهان کرد.

فرانسیس نیمو، نویسنده اصلی این مطالعه و استاد گروه زمین و علوم سیاره ای در دانشگاه کالیفرنیا، می گوید که گرمای شدید احتمالا سطح ماه را دوباره ذوب می کند. بنابراین سنگ های ماه به ما نمی گویند که ماه چه زمانی شکل گرفته است، بلکه به ما می گویند که ماه چه زمانی ذوب شد.

در جامعه علمی، در مورد سن دقیق ماه برای چندین دهه اختلاف نظر وجود دارد. نمو و همکارانش اولین کسانی نیستند که معتقدند ماه بسیار قدیمی تر از آن چیزی است که قبلا تصور می شد.

به عنوان مثال، دانشمندان سیاره‌شناسی سعی کرده‌اند توضیح دهند که چگونه یک برخورد بزرگ ماه را در 4.35 میلیارد سال پیش ایجاد کرد. زمانی در تاریخ منظومه شمسی، اعتقاد بر این بود که بیشتر اجرام بزرگ آسمانی قبلاً برای تشکیل سیارات گرد هم آمده بودند.

افرادی که نمونه‌های آپولو را مطالعه کردند، حدس معقولی برای سن ماه داشتند، اما افرادی که نحوه شکل‌گیری سیارات منظومه شمسی را مدل‌سازی کردند، همیشه در توضیح چگونگی شکل‌گیری سیارات غول‌پیکر حدود 200 میلیون سال بعد مشکل داشتند.

جدول زمانی شناسایی شده توسط تیم Nimmo همچنین ممکن است به توضیح این که چرا سنگ معدنی سنگ قمر حدود 4.5 میلیارد سال تخمین زده می شود، کمک کند. تصور می‌شد که زیرکون قمری، مانند سایر مواد معدنی یافت شده در ماه، از دمای شدید در طول شکل‌گیری ماه متبلور شده است، اما سن بسیار بالاتر آن مدت‌هاست که دانشمندان را متحیر کرده است.

در مطالعه جدید، نیمو و همکارانش پیشنهاد کردند که گرمای شدید ماه محصول فرآیندی است که به عنوان “گرمای جزر و مدی” شناخته می شود.

نیمو گفت: «وقتی ماه دور می‌شود، می‌تواند توسط گرانش زمین کشیده شود و باعث افزایش دمای آن شود.

تصور می شود که گرمای جزر و مدی مشابهی بین مشتری و قمرهای آن رخ می دهد. یک مطالعه در سال 2020 نشان داد که گرانش غول گازی ممکن است برخی از قمرهای یخی آن را به اندازه کافی فشرده کند تا فضای داخلی آنها را گرم کند.

به گفته نمو، مأموریت‌های فعلی و آینده به ماه می‌توانند بینش بهتری از تاریخ تکامل ماه ارائه دهند. از جمله ماموریت Chang'e 6 چین که نمونه هایی را از سمت دور ماه جمع آوری کرد و ماموریت های Artemis ناسا.

اگرچه ممکن است تفاوت بین 4.35 میلیارد سال و 4.51 میلیارد سال در مقیاس کیهانی نسبتاً کوچک به نظر برسد، اما دانستن آنچه در آن روزهای پر هرج و مرج منظومه شمسی رخ داده است برای درک چگونگی تشکیل سیارات کلیدی است.

تکامل منظومه شمسی بسیار سریع بوده است. در طی چند ده میلیون سال، کل مجموعه اجرام آسمانی که امروزه می شناسیم تشکیل شد. به همین دلیل است که ما به وضوح زمانی مناسب برای این رویدادهای بسیار اولیه نیاز داریم، و چرا مهم است که بفهمیم منظومه زمین-ماه چگونه شکل گرفته است.