دست آهنی که جراحی مدرن را برای همیشه تغییر داد

به گزارش ایسنا. محققان اغلب از جنگ داخلی آمریکا به عنوان مرحله اولیه برای روش های قطع عضو و طراحی پروتز یاد می کنند. قطع عضو رایج ترین عمل جراحی در زمان جنگ بود و کل صنعت پروتز در پاسخ به آن توسعه یافت… جراحان در طول جنگ 60000 قطع عضو انجام دادند که تنها سه دقیقه برای هر اندام طول می کشید.

با این حال، یک تغییر مهم در شیوه های مربوط به از دست دادن اندام در اروپا در قرن شانزدهم و هفدهم آغاز شد.

به عنوان یک مورخ اولیه پزشکی مدرن، من بررسی می کنم که چگونه نگرش غربی ها نسبت به مداخلات جراحی روی بدن حدود 500 سال پیش شروع به تغییر کرد. اروپایی ها در قرن شانزدهم از بی میلی به انجام قطع عضو و گزینه های اندک برای پروتز به روش های متعدد قطع عضو و دست های آهنی پیچیده برای ثروتمندان تا قرن هجدهم رسیدند.

به دلیل خطر بالای مرگ، قطع عضو به عنوان آخرین راه حل در نظر گرفته شد. اما برخی از اروپایی ها فکر می کردند که می توانند از آن با پروتز برای شکل دادن به بدن استفاده کنند. این گسست از سنت هزاران ساله درمان غیرجراحی همچنان بر زیست پزشکی مدرن تأثیر می گذارد و به پزشکان این ایده را می دهد که عبور از مرزهای فیزیکی بدن بیمار برای تغییر اساسی آن و تعبیه فناوری در آن می تواند چیز خوبی باشد. تعویض مفصل ران بدون این فرض اولیه غیرممکن است.

جراحان، باروت و چاپ مطبوعات

جراحان مدرن اولیه مشتاقانه بحث می کردند که کجا و چگونه بدن را برای برداشتن انگشتان، انگشتان پا و بازوها به روشی که جراحان قرون وسطایی انجام نمی دادند، برش دهند. این تا حدی به این دلیل بود که آنها با دو تحول جدید در رنسانس روبرو شدند: گسترش جنگ باروت و چاپ.

جراحی مهارتی بود که از طریق شاگردی و سالها سفر برای آموزش زیر نظر استادان مختلف آموخته شد. پمادهای موضعی و روش های ساده مانند شکستن استخوان، کوتریزاسیون و بخیه زدن، زمان عمل روزانه جراحان را پر می کند. به دلیل خطرات، جراحی های بزرگ مانند قطع عضو یا ترپاناسیون نادر بود.

استفاده گسترده از سلاح گرم و توپخانه شیوه های سنتی جراحی را تغییر داد.

این سلاح‌ها با خرد کردن بافت، مختل کردن جریان خون، و وارد کردن زباله‌های خرده‌های چوب و فلز به تکه‌های لباس، زخم‌های عمیقی ایجاد کردند که در برابر عفونت و قانقاریا آسیب‌پذیر بودند. اندام های قانقاریا جراحان را مجبور می کردند که بین جراحی تهاجمی یا مرگ یکی را انتخاب کنند.

چاپ مطبوعات به جراحانی که با این آسیب‌ها برخورد می‌کردند، ابزاری برای انتشار ایده‌ها و روش‌های خود در خارج از میدان جنگ فراهم کرد.

رویه هایی که آنها در پایان نامه های خود توضیح دادند می تواند وحشتناک به نظر برسد، به خصوص که بدون بیهوشی، آنتی بیوتیک، تزریق خون یا روش های استاندارد عقیم سازی انجام شده است.

اما هر روشی یک دلیل اساسی دارد. ضربه زدن به دست با چکش منجر به قطع عضو شد. بریدن گوشت مرده و حساسیت زدایی شده و سوزاندن مواد مرده باقیمانده با آهن سوزاننده از خونریزی تا مرگ بیماران جلوگیری می کند.

در حالی که برخی می خواستند تا حد امکان بدن سالم را نجات دهند، برخی دیگر اصرار داشتند که تغییر شکل اندام ها به گونه ای که بیماران بتوانند از پروتز استفاده کنند، اهمیت بیشتری دارد. تا آن زمان، جراحان اروپایی هرگز از روش‌های قطع عضو بر اساس قرار دادن و استفاده از پروتز حمایت نکرده بودند. کسانی که این کار را انجام دادند، بدن را نه تنها به عنوان چیزی که جراح باید حفظ کند، بلکه به عنوان چیزی که جراح می تواند شکل دهد، می دیدند.

افراد قطع عضو، صنعتگران و پروتزها

در حالی که جراحان در حال بررسی مداخلات جراحی با اره بودند، افراد قطع عضو در حال ساخت اندام های مصنوعی بودند. همکاری خلاقانه با صنعتگران، نیروی محرکه فناوری جدید پروتز بود که در اواخر قرن پانزدهم ظهور کرد: دست آهنی مکانیکی.

منابع مکتوب اطلاعات کمی در مورد تجربیات اکثر بازماندگان قطع عضو نشان می دهد. میزان بقا ممکن است تا 25 درصد پایین باشد. اما در میان کسانی که این کار را انجام دادند، مصنوعات نشان می‌دهند که بداهه‌پردازی کلیدی در نحوه حرکت آنها در محیط‌هایشان است.

این نشان دهنده دنیایی است که در آن پروتزها هنوز “پزشکی” نبودند. امروزه در ایالات متحده برای پروتزها نسخه لازم است. جراحان اولیه مدرن گاهی اوقات دستگاه های کوچکی مانند بینی مصنوعی ارائه می کردند، اما آنها اندام مصنوعی را طراحی یا تولید نمی کردند. علاوه بر این، هیچ شغل مشابهی برای پروتزها یا متخصصان مراقبت های بهداشتی که پروتز می سازند و مناسب هستند وجود نداشت. در عوض، قطع عضوهای امروزی از منابع و نبوغ خود برای ساختن منابع استفاده کردند.

دست‌های آهنی ساخته‌های بداهه‌ای بودند. انگشتان متحرک آنها توسط مکانیزم های فنری داخلی در موقعیت های مختلف قفل می شوند. آنها جزئیات واقعی داشتند: ناخن های تراشیده شده، چین و چروک و حتی رنگ های پوست مانند.

کاربران از این دست با فشار دادن انگشتان برای نگه داشتن آن در موقعیت و فعال کردن رهاسازی در مچ برای رها کردن آن استفاده کردند. در برخی از دست‌های آهنی انگشتان با هم حرکت می‌کنند و در برخی دیگر جداگانه حرکت می‌کنند.

حرکت پیچیده ناظران را بیشتر از استفاده روزمره تحت تأثیر قرار داد.

دست های آهنی پیشروی برای “مسابقه تسلیحات الکترونیکی دست های الکترونیکی” رنسانس در صنعت پروتز امروزی بود. شگفت‌انگیزترین و پیشرفته‌ترین دست‌های مصنوعی نیز ارزان‌تر و استفاده آسان‌تر هستند.

قطع عضوهای اولیه اولیه هنگام ورود به بازار صنایع دستی، پروتز را از ابتدا سفارش می دادند. همانطور که یک قرارداد قرن شانزدهمی بین یک فرد قطع عضو و یک ساعت ساز ژنو گواهی می دهد، خریداران از مغازه های صنعتگرانی که قبلا هرگز اندام مصنوعی ساخته بودند بازدید می کردند تا ببینند چه چیزی می توانند بسازند.

از آنجایی که این مواد اغلب گران بودند، کاربران آنها بیشتر از افراد ثروتمند بودند. در واقع، معرفی دست های آهنی نشان دهنده اولین باری بود که دانشمندان اروپایی توانستند به راحتی افراد طبقات اجتماعی مختلف را بر اساس پروتزهایشان تشخیص دهند.

افکار قدرتمند

دست های آهنی حاملان مهم ایده ها بودند. آنها جراحان را تشویق کردند که قرار دادن پروتزها را در حین جراحی در نظر بگیرند و نسبت به آنچه که انسان ها می توانند با پروتز به دست آورند، خوش بینی ایجاد کردند.

چه در قرن هجدهم و چه در قرن بیست و یکم، می توانید تصاویر افسانه ای از شوالیه ها را بیابید که اقتدار را به چالش می کشند و شمشیری را در دستان آهنین خود نگه می دارند. تا همین اواخر، محققان تصور می کردند که تمام دست های آهنی متعلق به شوالیه ها است.

اما تحقیقات من نشان می‌دهد که بسیاری از دست‌های آهنی هیچ نشانه‌ای از تعلق داشتن به جنگجویان، یا شاید حتی مردان ندارند.

انتهای پیام/