دیدار سفیر جانباز ایران در لبنان با رهبر معظم انقلاب+فیلم

به گزارش یستا آقای امانی که در جریان اقدام تروریستی رژیم صهیونیستی موسوم به «عملیات بایگری» از ناحیه چشم و دست مجروح شده و جانباز است، در این دیدار گزارشی از آخرین وضعیت سلامت خود به رهبر معظم انقلاب ارائه کرد.

آقای دیپلمات در وسط میدان به مناسبت دیدار امروز سفیر پیشکسوت جمهوری اسلامی ایران در لبنان با رهبر انقلاب سخنرانی کردند.

مجتبی امانی، سفیر ایران در لبنان که در حادثه ندا مجروح شده و مدتی است که دوران نقاهت را پشت سر می گذارد، می گوید: «چشم راستم می تواند نیمی از آن را ببیند و امیدوارم حالم خوب شود، اما التهاب دارد. در یک بعدازظهر اواسط پاییزی در تهران به آقا گفت، وقتی مشعل برافراشته شد، معلوم می شود چه کسی اهل میدان است و چه کسی اهل میدان نیست، پیر و جوان، زن و مرد.

شاید پسر جوانی باشد که هنوز به بلوغ نرسیده است اما در میانه میدان است و طعم زخم ها را چشیده است. درست مثل پسر 13-14 ساله لبنانی در حادثه پیجر که وقتی متوجه رفتار غیرعادی پیجر در دست دخترخوانده دو ساله اش شد، او را در آغوش گرفت تا اینکه انفجار آسیب دید و دست دخترش را زخمی کرد. انگشت به دست و به دختر بی گناه آسیب نرساند. در این مرحله از نبرد، این خطوط و اتصالات دیگر یکسان نبود. فقط مردان را شناسایی می کند.

ماجرای سفیر و دیپلمات ایران هم همین است. این مقام ارشد و دیپلمات در وزارت امور خارجه جمهوری اسلامی ایران که در اوج فشار دشمن صهیونیستی در کنار رزمندگان ماند و ماند و ماند تا زخم صهیون بر پیکرش به یادگار ماند.

آقای امانی اولین نیست و آخرین هم نخواهد بود. این نشان می دهد که چندی پیش، وقتی در یکی از بیمارستان های تهران از جانبازان مقاومت لبنان که برای مداوا به ایران اعزام شده بودند عیادت کردیم، یکی دیگر از اعضای همان قبیله را در آنجا دیدیم. استراحت روی تخت بیمارستان. وی در اثر حمله دشمن به کنسولگری ایران در دمشق مجروح شد و با اینکه چندین ماه از آن حادثه می گذرد، همچنان رو به بهبودی است. دکتر حسین امیرعبداللهیان که پیگیر معالجه وی بود به شهادت رسید. اما او همچنان روی تخت بیمارستان تحت درمان بود. و اینک مجتبی امانی دیگر سفیر و نماینده وزارت امور خارجه جمهوری اسلامی ایران.

اگر حادثه تشدید شود، دیگر رابطه سیاسی بین این دولت و آن دولت مهم نخواهد بود. حضور در زمین مهم است. خط سیاسی که جای خود دارد; حتی جنسیت، مرد یا زن، پیر یا جوان، فارس یا عرب هم مهم نیست. به نظر می رسد همه جانبازانی که در آن بیمارستان تهران بستری شده اند، از زهرای چند ساله تا محمد 60 ساله، همگی مقصر ماندن در میدان بوده اند. تمام جرم آنها این بود که از ارابه صهیون نترسیدند و میدان را ترک نکردند.

مردان و زنان این میدان همان رزمندگان، مجروحین، مردان، دیپلمات ها و غیر دیپلمات ها هستند که برای ماندن در میدان هر کاری کردند و به هیچکس رحم نکردند. فرقی نمی کند ایرانی باشند، غزه، لبنانی و یا از هر نقطه دیگری از جهان که آمده اند علیه نسل کشی مردم به دست صهیونیست ها گریه کنند. مرزهای این گروه عشق است و هرجا سرزمینشان باشد و در این مرحله دیپلماسی و میدان یک چیز می شود و نمی توان از هم جدا کرد.