«محمود استادمحمد»؛ نمایشنامه نویسی که زیبایی را خوب می‌دید و می‌پسندید

به گزارش شهران نیوز; محمود استاد محمد نمایشنامه نویس و کارگردان تئاتر بلدنا در یکی از محله های اطراف میدان اعدام به دنیا آمد و در کودکی و نوجوانی تلخی و ظلم چندانی به خود ندید. از این رو دور از ذهن نبود که زبانش گاه خشن بود و با همه اینها زیباترین نمایشنامه ها و ترانه های سرزمین ما را سروده است.

ترانه های عاشقانه او که برخی از آنها توسط بخش بزرگی از مردم گفته می شود، گواه خوبی بر این است که او عاشق بود، اما او به همان اندازه نسبت به مسائل اجتماعی حساس بود و در دهه 1980 پس از یک دوره انزوا، دوباره به دست آورد. او در نشست تئاتری «شبانه ای با نمایشنامه» درباره اشتیاقش به کار نمایشی در جمع جوانان تئاتر درباره اهمیت نمایشنامه نویسی گفت: «یکی از اولین چیزهایی که شاپور بختیار در سازمان امنیت نابود کرد، زمان نوشتن بود. از آنجایی که او به خوبی از تأثیر تئاتر واقف بود، نمایشنامه هایی مانند «هالتی» را برانگیخت و تماشاگران از شهرهای مختلف برای دیدن تئاتر به تهران آمدند.

او از جمله نویسندگانی بود که حتی یک برگه تئاتر را نپوشاند و اگر از مردم یا طبقه ای صحبت می کرد، قطعاً همه روابط زیستی آنها را در نظر می گرفت و از تئاترهای کافه ای که آشنا شدند، گفت. بعد از دوران مدرن انقلاب: «آنچه در دهه 1950 به زبان و تئاتر کافه تبدیل شد، امروز کاملاً تحریف شده و فقط جنبه های بیرونی آن از آن گرفته شده است که آن فرهنگ گفتاری متعلق به آن زمان است، اما امروز این زبان تزریق شده است و در نمایشنامه های کافه ای از نسل رذل و یاغی و دگراندیشی که فرهنگ خاصی در خدمت به مردم داشتند، درس می دهند، اما هنرمندان امروز ما، صرف نظر از این موارد، تنها صحنه های شکستگی را به نمایش می گذارند. و… برای جذب تماشاگر و خنداندن آن ها راضی هستند و جنبه های واقع بینانه زندگی مردم جنوب تهران را نادیده می گیرند و تئاتر «امروز مایوس کننده است».

وی همچنین درباره نمایشنامه بلندش به نام «اسید کاظم» گفت: این نمایشنامه را فقط برای تقلید از جنبه های لاتین آن ننوشتم، در این نمایشنامه، اسید کاظم به عنوان منجی معرفی می شود که درگیر سرنوشت مردم محله می شود. در نمایشنامه «در انتظار گودو» به نوعی همان موضوع «انتظار» را مطرح می کند کشور جایی برای ضبط و نگهداری آنها نداشت: من خودم «اسید کاظم» را از دست دوم خریده بودم، اما هیچ سازمانی نمی توانست بگوید چه اتفاقی برای این نمایش افتاده است تا تاریخ تئاتر حفظ شود.

محمود پروفسور محمد امروز ۷۴ ساله می شود. اما اکنون 11 سال از خداحافظی او برای همیشه از صحنه و گل و جوانی پرمهر و با همه عشق ها و معاشرت ها می گذرد. در این لحظه عجیب که «تولید تئاتر» جایگزین «خلاقیت هنری» شد، شاید کسی که عشق به تئاتر در رگ‌هایش بود، می‌توانست در دنیایی دیگر آرام‌تر بخوابد.

منبع: خبرگزاری ایسنا