خاطره ای از روز هفدهم شهریور 1357 در ذهن دارم. قبل از وقوع این حادثه خونین در تهران، سیاست رژیم استبدادی این بود که رزمندگان و در نتیجه ملت ایران را به دو دسته افراطی و میانه رو، تندرو تقسیم کند. و میانه رو این نکته بسیار مهمی است که امروز به عنوان آینه همه درس ها را به ما می آموزد.
هر کس روزنامه های آن زمان و اظهارات مقامات رژیم ستمشاهی را بخواند می فهمد که می خواستند جلوی خود را از آن هایی که می جنگیدند جدا کنند. عده ای که از شیفتگان وفادار و سرسخت امام بودند و راه امام را آشکارا اعلام می کردند، به عنوان افراد تندرو و متعصب معرفی می شدند. از سوی دیگر، کسانی هم بودند که علاقه مند به مبارزه بودند، اما آنها جدی نبودند، یا جدی بودند، اما حاکمیت فکر می کرد که آنها جدی نیستند، همانطور که در مورد افراد میانه رو که می توان مذاکره کرد و گفت و گو کرد. من آن روز این خطر را احساس کردم. در آن زمان من را به جیرفت تبعید کردند. احتمالاً 14 یا 15 شهریور بود. به یکی از آقایان معروفی که در قم بود نامه نوشتم و این سیاست نظام را برایش توضیح دادم و گفتم با این نقشه شومانه می خواهند بهانه ای برای ظلم به مومنان و عاشقان امام زمان داشته باشند. و تو بدون اراده در برابر آنها قرار گرفتی. من این نامه را نوشتم. ولی هنوز نفرستادم
شنبه هجدهم شهریور بود که رادیو و روزنامه ها خبر کشتار هفدهم شهریور را پخش کردند. فردای آن روز در جیرفت از این قضیه مطلع شدیم. آن را گرفتم و در حاشیه آن نامه به آن آقا نوشتم: صبر کنید تا صبح دولت ایشان، هنوز از نتایج سحر است. من آن نامه را توسط مسافر برای آن آقا فرستادم. آنها شروع به اعمال تدابیر سختگیرانه علیه مبارزان و انقلابیون واقعی کردند و نمونه آنها کشتار 17 شهریور بود.
jahannews به نقل از یستا
مطالب مرتبط
افغانستان و ایران تفاهم‌نامه اتصال شبکه‌های اینترنت امضا کردند
آیا مدارس اصفهان فردا چهارشنبه (۵ دی ۱۴۰۳) تعطیل است؟
خروج نیرو‌های فرانسوی از جمهوری چاد (یکم دی ۱۴۰۳)