۷ راهکاری که باعث می‌شود کد شما بهتر از کدهای عادی باشد

در دنیای امروز، برنامه نویسی به یک مهارت ضروری در مسیر پیشرفت و نوآوری تبدیل شده است. از ساختن وب‌سایت‌ها و اپلیکیشن‌ها گرفته تا تجزیه و تحلیل داده‌ها و هوش مصنوعی، برنامه‌نویسی در قلب بسیاری از پیشرفت‌های فناوری قرار دارد. اما چگونه می توان در این راه به یک برنامه نویس ماهر تبدیل شد؟ در این مقاله نقشه راهی برای بهبود مهارت های برنامه نویسی به شما ارائه می دهیم. فرقی نمی کند که یک مبتدی مشتاق باشید یا به عنوان یک توسعه دهنده با تجربه به دنبال بهبود مهارت های خود باشید.

7 نکته طلایی برای بهبود برنامه نویسی

این رویای هر برنامه نویسی است که بتواند کدی تمیز و مرتب بنویسد که بر خروجی کسب و کار تأثیر بگذارد و برای تغییرات آتی آسان تر باشد. مسیر رسیدن به این هدف، مسیری مداوم و پویا است که نیازمند تمرین، تعهد و میل به یادگیری است. با تکیه بر اصول و قوانین ذکر شده در زیر می توانید گام های بلندی در جهت ارتقای کیفیت کدهای خود بردارید.

1. یک نام واضح برای متغیرها، کلاس ها و توابع انتخاب کنید

در دنیای برنامه نویسی، متغیرها، کلاس ها و توابع به عنوان بلوک های سازنده ساختار کد عمل می کنند. اما فراتر از آن، آنها ابزارهای حیاتی برای ارتباط بین برنامه نویس و منطق داخلی برنامه هستند.

تصور کنید که با متغیری به نام dxy مواجه می شوید. رمزگشایی معنای آن بدون بررسی عمیق و دقیق کل کد عملاً غیرممکن به نظر می رسد. در مقابل، نامی مانند distanceBetweenXY وضوح را به ارمغان می آورد و به سرعت قصد را آشکار می کند. این در مورد نامگذاری کلاس ها و توابع نیز صدق می کند. به جای استفاده از نام های مبهم مانند CalcTan()، عناوینی مانند CalculateTangent() اطلاعات دقیق تری در مورد عملکرد هر عنصر ارائه می دهند.

در پیاده سازی توابع و کلاس های داخلی در زبان جاوا از نام های معنی دار و شفاف استفاده می شود تا کاربران بتوانند به راحتی هدف کلاس یا تابع مورد نیاز را درک کنند و یکی از دلایلی که بزرگسالان برنامه نویسی به این زبان را توصیه می کنند همین شفافیت است. شما می توانید آموزش کامل جاوا را در این لینک مشاهده کنید.

2. هر کلاس و تابع باید هدف خاصی داشته باشد

همانطور که Jaswant برنامه نویس کهنه کار به درستی گفت: “تمرکز بر کارهای مجزا کلید نوشتن کد تمیز و قابل نگهداری است.” تصور کنید که با یک تابع غول پیکر روبرو هستید که صدها یا حتی هزاران خط کد را در بر می گیرد. غواصی در چنین عملکردی و درک یا ویرایش آن کار دشواری خواهد بود. برنامه نویسی اساساً هنر تجزیه یک مسئله بزرگ به وظایف کوچکتر و قابل حل است. هر کلاس باید با هدف نمایش یک مفهوم واحد و هر عملکرد با هدف انجام یک کار خاص طراحی شود.

این رویکرد راز سادگی و وضوح است. هنگامی که در مورد تکالیف یک کلاس یا تابع شک دارید، به یاد داشته باشید که هر چه کد ساده تر باشد، تمیزتر است. با این جداسازی، هر تابع وظیفه خاصی دارد و رابطه بین اجزای مختلف کد به وضوح آشکار می شود. نمونه هایی از این کار را می توانید در برنامه های شرکت های معروف که متن باز هستند مشاهده کنید به عنوان مثال مایکروسافت در کل برنامه در دات نت از این قانون استفاده کرد که سورس آن نیز در دسترس همگان است. لازم به ذکر است که دات نت فریم ورک اصلی برنامه نویسی مایکروسافت است که برای آن می توان برنامه های بسیار قدرتمندی را به زبان هایی مانند سی شارپ نوشت. در این لینک می توانید آموزش کامل سی شارپ را مشاهده کنید.

3. رهایی از نمادهای غیر ضروری: گامی در جهت نظم و شفافیت

یکی از عادت های بد رایج در بین برخی از برنامه نویسان حفظ کدهای غیر ضروری است. به عنوان مثال، تصور کنید که در حال بهینه سازی یک کد هستید. در همین حال، می‌توانید کد را نظر دهید و نسخه بهبود یافته را مستقیماً در زیر آن بازنویسی کنید.

با گذشت زمان، این عمل انبوهی از کدهای ارسال شده را ایجاد می کند که نه تنها بی فایده است. اما آنها همچنین خوانایی و وضوح کد را به میزان قابل توجهی کاهش می دهند. برنامه نویسانی که در دام به هم ریختن کدهای غیر ضروری می افتند، در نهایت غرق شده و بهره وری کمتری خواهند داشت. لازم به ذکر است که در اکثر موارد، کد جایگزین به حدی تکامل می یابد که بازیابی کد نظر داده شده عملا غیرممکن می شود.

راه حل این چالش استفاده از سیستم های کنترل نسخه مانند Git است. این ابزارها به شما این امکان را می دهند که تاریخچه تغییر کد خود را به طور کامل ذخیره و ردیابی کنید و در صورت لزوم به نسخه های قبلی برگردید. با این سیستم ها، دیگر نیازی به نگهداری انبوهی از کدهای غیر ضروری ندارید و می توانید با خیال راحت کدهای قدیمی را حذف کنید.

4. خوانایی: کلید فراتر از هوش در برنامه نویسی

همانطور که برایان دبلیو کرنیگان، دانشمند کامپیوتر به درستی گفت: «اشکال‌زدایی کد دو برابر سخت‌تر از نوشتن اولیه آن است». بنابراین، هر چقدر هم که هنگام نوشتن کد هوشمند باشید، اگر در آینده قادر به درک آن و عیب یابی آن نباشید، عملاً بی فایده خواهد بود.

به یاد داشته باشید، همیشه این احتمال وجود دارد که در آینده نیاز به بررسی یا اصلاح کد خود داشته باشید. در این مورد، کد مرتب نه تنها عیب یابی را آسان تر می کند. این همچنین از شرمساری ناشی از عدم درک کد هوشمند خود جلوگیری می کند. خوانایی کلید نوشتن کد با کیفیت است.

5. انتخاب ساختار مناسب: یک مرحله ضروری در برنامه نویسی

انتخاب ساختار مناسب برای پروژه شما نقش اساسی در کیفیت، کارایی و پایداری آن دارد. درست است که بهترین معماری برای همه پروژه ها وجود ندارد. اما با درک درست نیازها و الزامات پروژه خود، می توانید معماری مناسب را انتخاب کنید تا بهترین نتیجه را بگیرید.

به عنوان مثال، الگوی MVC در حال حاضر به دلیل سازماندهی کد کارآمد و کاهش تلاش های تعمیر و نگهداری، در توسعه وب بسیار محبوب است. از سوی دیگر، مدل ECS (Entity and Component System) به طور گسترده ای در توسعه بازی استفاده می شود زیرا داده ها و منطق بازی را به روشی قابل نگهداری و خوانا مدولار می کند.

6. غوطه ور شدن در دنیای اصطلاحات: کلید تسلط بر زبان های برنامه نویسی

یکی از بزرگترین چالش های یادگیری یک زبان برنامه نویسی جدید، درک تفاوت های ظریف بین آن و سایر زبان ها است. این تفاوت ها مرزهای بین کدهای آشفته، پیچیده و کد زیبا و قابل نگهداری را مشخص می کند. به عنوان مثال، پایتون، جاوا و جاوا اسکریپت هر کدام زبان‌های منحصربه‌فردی هستند که طرز تفکر و نوشتن خاص خود را دارند. پایتون از کدنویسی داخلی و تایپ اردک استفاده می کند، در حالی که جاوا به سمت توضیحات دقیق و صریح تمایل دارد. می توانید آموزش پایتون را در اینجا ببینید.

هر زبان اصطلاحات و نحو خاص خود را دارد که بر نحوه نوشتن و سازماندهی کد تأثیر می گذارد. به عنوان مثال، List Understanding در پایتون راهی مختصر و خوانا برای ایجاد لیست فراهم می کند. علاوه بر این، در هر زبانی ضدالگوهایی وجود دارد که باید از آنها اجتناب کرد. این الگوهای طراحی نادرست منجر به کدهای ناکارآمد، غیرقابل اعتماد یا ناخوانا می شود.

7. هنر نوشتن توضیحات

نوشتن توضیحات مناسب از دیرباز به عنوان یکی از اصول اساسی برنامه نویسی شناخته شده است. از ابتدای آموزش، برنامه نویسان تازه کار تشویق می شوند تا از توضیحات موجود در کد خود نهایت استفاده را ببرند. اما این تمرکز شدید گاهی به نتیجه معکوس می انجامد. برخی از برنامه نویسان تازه کار تمایل دارند مواردی را بیش از حد توضیح دهند که نیازی به توضیح ندارند و معنای واقعی یک توضیح خوب را درک نمی کنند.