یک صبحانه مردانه با زرافه‌ها! | نگاهی به فیلم «صبحانه با زرافه‌ها» سروش صحت

به گزارش یستا; «صبحانه با زرافه ها» ساخته سروش صحت تجربه ای جدید و هیجان انگیز برای این کارگردان است که در عین حال با استفاده از حداقل طنز و بازی های ظریف توانسته جذابیت خود را برای مخاطب تثبیت کند. این فیلم به جای بهره برداری از شوخی های معمولی که گاه خسته کننده هستند، به کمدی های ساده و مختصر تبدیل شد و توانست مرز مشخصی بین طنز خود و کمدی های رایج بزن وبکوب ایجاد کند. حضور شخصیت های متفاوت و فضایی مردانه به اثر جلوه ای متمایز بخشید و آن را در مسیر کمدی جدیدی در سینمای ایران قرار داد.

جوک های ساده و موثر

صبحانه با زرافه ها از آن دسته فیلم هایی است که به شدت از شوخی های زیاد پرهیز می کند و با شوخی های طبیعی و با ظرافت خود مخاطب را به همراه می آورد. این سبک از کمدی های رایج و شلوغ جدا می شود و به فیلم ظاهری هوشمندانه تر و واقعی تر می بخشد. اما دو سکانس حرکات موزون در داستان جایگاه برجسته ای ندارند، گویی فقط برای تبلیغ و جلب توجه مخاطب در اثر گنجانده شده اند. کمدی این اثر به دور از هیاهو مبتنی بر شوخی های ساده و تاثیرگذار است و از دنیای کمدی اغراق آمیز سینمای ایران دور می ماند.

توقف های محاسبه شده

یکی از ویژگی های بارز این فیلم استفاده از مکث های فراوان است که به مخاطب فرصت می دهد تا به ایده های غیر کمدی فیلم فکر کند. وقتی این مکث ها در جای درستی قرار گیرند، نه تنها در جریان داستان مؤثرند، بلکه به مخاطب این فرصت را می دهند تا مفاهیم عمیق اجتماعی و انسانی را که «صحات» در متن اثر خود گنجانده است، بیاندیشد. این مکث ها شکلی از فیلم را نشان می دهد که با ساختار آرام و متفکرانه اش، مخاطب را به خود نزدیک می کند و فرصتی برای درک لایه های درونی داستان فراهم می کند.

«بازمانده‌های» عجیب و غریب و کمدی ایرانی

یکی دیگر از ویژگی های منحصر به فرد «صبحانه با زرافه ها» چیزی است که فریدون جرانی آن را «عجیب» نامیده است. سروش صحت با بهره گیری از این مزیت، گره های جذاب و کمدی بدیع را بدون برهم زدن منطق روایی به داستان اضافه کرد. او برای کنترل این سطح از غریبگی، هوشمندانه به سراغ نوعی کمدی که در سینمای جهان به کمدی «خماری» معروف است، رفت. البته این حیطه در فیلم صحات کاملا فشرده و بومی ارائه شده است، بنابراین کارگردان با افزودن موضوع سوء مصرف مواد به داستان، دست خود را برای خلق اتفاقات بیشتر باز می گذارد. این عنصر جنبه ای به فیلم می دهد که اگر به صورت عادی به شخصیت ها داده می شد، می توانست فیلم را غیرواقعی و افراطی جلوه دهد.

عملکرد بازیگران و تفاوت شخصیت ها

از نظر بازیگری، «صبحانه با زرافه ها» بازیگر واحدی ندارد. اما بهترین بازی در فیلم متعلق به هادی هگزی فر است که به نظر می رسد تصویری کاملا متفاوت از نقش های قبلی خود ارائه دهد. حجازی فر در این فیلم چنان در نقش جدید خود غرق شده است که مخاطب از هرگونه شباهت به نقش های قبلی او چشم پوشی می کند.

هوتن شیکیبا نیز عملکرد فوق العاده ای ارائه کرد. با این حال در لحظاتی به شخصیت هایی شبیه به خودش در سریال قبلی سروش یعنی صحت نزدیک می شود. این تفاوت ها و دقت در انتخاب بازیگران فضای تازه و لذت بخشی به فیلم بخشیده و آن را به یکی از کمدی های خوب سینمای ایران از نظر بازیگری تبدیل کرده است.

فضایی برای مردان

«صبحانه با زرافه ها» تقریباً هیچ بازیگر زنی ندارد. برخلاف برخی انتقادات، فضای مردانه فیلم یکی از نقاط قوت آن محسوب می شود. این فضای تک جنسیتی که نقطه مقابل فیلم قبلی صیحات «رقصیدن با دنیا» است، به کارگردان کمک کرد تا از ورطه ملودرام دور شود و کمدی های جدیدی را در فضایی متفاوت ارائه کند. این ویژگی با ساختار اجتماعی و فرهنگی جامعه ایران نیز منطبق است و به کارگردان این امکان را می دهد که خلاقیت بیشتری در خلق جوک های منحصر به فرد داشته باشد.

بازگشت به پرده سوم

با تمام نکات مثبت، «صبحانه با زرافه ها» در یک سوم پایانی خود، جایی که شب به صبح می رسد، سقوط می کند و جادوی اولیه خود را تکرار می کند. این کاهش به اندازه ای نبود که تماشاگران را به سمت ترک تئاتر سوق دهد، اما صحت در دو مرحله اول فیلم به حدی انتظارات را بالا برد که پرده سوم نتوانست به خوبی پاسخگوی آنها باشد.

عدم آشنایی با برخی از شخصیت ها و ابهام در نحوه ارتباط و آشنایی آنها از دیگر نقاط ضعف فیلم است که اگر دستمزد بهتری پرداخت می شد می توانست به بهبود کلی کار کمک کند. از پنج شخصیت اصلی، فقط دکتر به عنوان شخصیتی با مختصات مشخص ارائه می شود و بقیه به درستی پرداخت نشده یا حداقل تا پایان برای مخاطب قابل لمس نیستند.

علاوه بر این، در میان صحنه های مختلف فیلم، شاهد قطعات سورئال هستیم که به نظر می رسد صیحات قصد داشته امضای شخصی خود را از این طریق به اثر اضافه کند، اما در برخی لحظات این قطعات به جای اینکه بر جذابیت اثر بیفزایند، طول بکشد جدای از ریتم و منطق روایت و شاید با حذف یا تغییر ساختار، فیلم انسجام بیشتری پیدا کرد.