کمی «بیشتر»، کمی «کمتر» | شهرآرانیوز

کافکا کتاب «نامه ای به پدر» دارد که خواندن آن آسان نیست. پس از آنکه نویسنده مشهور شد، در نامه ای طولانی صریحاً گفت که توهین های پدرش چقدر او را آزار می دهد.

کافکا کتاب «نامه ای به پدر» دارد که خواندن آن آسان نیست. پس از آنکه نویسنده مشهور شد، در نامه ای طولانی صریحاً گفت که توهین های پدرش چقدر او را آزار می دهد. چقدر دست دادن و توهین های لفظی دور میز او را از هم جدا کرد، خراش داد و روحش را شکست. کافکا از جزئیات کوچک و حتی بی اهمیتی که او را آزار می داد صحبت می کرد.

پدر کافکا ممکن است مانند دیگران باشد، روش تربیتی او اینگونه بوده و فکر می کرد فرزندانش را آن گونه که نیاز دارد تربیت کند، اما فراموش کرد که بچه ها سال به سال بزرگ می شوند و بزرگتر می شوند و فاصله با خاطراتش کمتر می شود و می میرد. . . تن لاغری که باید در هنگام ذلت سکوت کرد، فراموش کرد، هر چه می بیند و می شنود حفظ می کند و همیشه از همان عکس های پدرش تغذیه می کند و روزی آنها را با هم به یاد می آورد و دوباره زنده می کند. بعد از خواندن، با جزئیات بیشتری به یاد پدرم افتادم و کارهایی که تاکنون در تصویر پدرم انجام داده ام و کارهایی که در آینده باید انجام دهم.

آیا آنچه که من به عنوان یک «کودک خوب» و «آینده» پر از سرخوردگی و کسالت تصور می کنم برای او نیست؟ این تفکرات پایان ناپذیر است و البته در هر شرایطی و در هر سنی انسان دچار سوء تفاهم می شود و به نظر می رسد این دوره از نسلی به نسل دیگر باشد تا اینکه انسان با فرزند یا فرزندان خود دوستی پیدا کند و از پدر شدن فاصله بگیرد. و دور شدن از آن آسان نیست، اما آینده روشنی دارد.

به هر حال، پدر شدن ترسناک و ترسناک است، اما پدری که دوستی با فرزندش را «کمی» انتخاب می‌کند، این فاصله را کم می‌کند و اجازه می‌دهد حسرت و عوارض با شدت کمتری بروز کند. برعکس، به نظر می رسد کافکا با هر اقدام پدرش غم یک دنیا را برای همیشه تحمل می کند. کافکا در این کتاب افسرده و کثیف است، اگرچه پدرش را دوست دارد، اما آرزو می کند که «بیشتر» او را دوست داشته باشد.