پژوهش جدید از رابطه بین بزرگی شبکه قدامی مغز با افسردگی پرده برداشت

دانشمندان کشف کرده اند که در افراد مبتلا به افسردگی، شبکه خاصی از مغز بسیار بزرگتر از حد طبیعی است و این عامل آنها را به درک جدیدی از چگونگی و چرایی ابتلا برخی افراد به این بیماری سوق داده است.

سطح مغز به عنوان یک جعبه اتصال عمل می کند که در آن نواحی مختلف برای انجام وظایف خاص به هم متصل می شوند. با این حال، فضای محدودی برای اشتراک گذاری این شبکه ها وجود دارد.

اکنون محققان دریافته‌اند که در افراد مبتلا به افسردگی، بخش بزرگ‌تری از مغز نسبت به افراد بدون افسردگی درگیر شبکه مدیریت پاداش و تهدید است.

دکتر چارلز لینچ از کالج پزشکی ویل دانشگاه کرنل در نیویورک می‌گوید: «این پدیده فضای بیشتری را در مغز از آنچه در افراد سالم می‌بینیم اشغال می‌کند». او همچنین خاطرنشان کرد که وقتی دیگر شبکه‌های مغز بزرگتر می‌شوند، کوچک‌تر می‌شوند، مخصوصاً در همان مجاورت.

اکنون محققان می‌گویند که در افراد مبتلا به افسردگی، بخش بزرگ‌تری از مغز درگیر این شبکه است.

روشی جدید برای اندازه گیری شبکه های مغزی
لینچ و همکارانش در مقاله‌ای که در مجله علمی Nature منتشر شده گزارش می‌دهند که از تصویربرداری عملکردی دقیق در تحقیقات خود استفاده کرده‌اند. یک رویکرد جدید تصویربرداری مغز از تعداد زیادی “اسکن MRI” استفاده می کند که اسکن های MRI عملکردی هر فرد را تجزیه و تحلیل می کند.

این گروه تحقیقاتی روش تصویربرداری عملکردی را بر روی 141 فرد افسرده و 37 فرد غیر افسرده به کار بردند و از این طریق توانستند اندازه شبکه های مغزی هر یک از شرکت کنندگان را به دقت اندازه گیری کنند. سپس میانگین اندازه هر گروه را محاسبه کنید.

آنها دریافتند که بخشی از مغز به نام شبکه پیشانی شکمی میانی در شرکت کنندگان افسرده به طور متوسط ​​73 درصد بزرگتر از افراد سالم است.

این یافته ها با تجزیه و تحلیل دیگری از اسکن های مغزی که قبلاً به صورت جداگانه از 932 فرد سالم و 299 فرد مبتلا به افسردگی جمع آوری شده بود تأیید شد.

این تیم مشاهده کردند که اندازه این شبکه مغزی در افراد مبتلا به افسردگی در طول زمان ثابت است و تحت تأثیر تغییرات خلقی یا درمان تحریک مغناطیسی ترانس کرانیال قرار نمی گیرد.

با این حال، زمانی که شرکت‌کنندگان علائم خاصی از افسردگی را نشان دادند، سیگنال‌های مغزی بین بخش‌های مختلف شبکه کمتر هماهنگ بود و این تغییرات با شدت علائم نیز مرتبط بود.

این تیم افزود که تجزیه و تحلیل اسکن مغز 57 کودکی که در بزرگسالی دچار افسردگی شده بودند نشان داد که این شبکه مغزی سال ها قبل از ظهور علائم بزرگ شده است.

در حالی که به بزرگسالان مبتلا به افسردگی دیررس نیز سرایت کرده است. علاوه بر این، این شبکه مغزی در بزرگسالانی که بعداً در زندگی دچار افسردگی شدند نیز بزرگتر بود.

بر اساس این نتایج، محققان بر این باور بودند که وجود یک شبکه بزرگ مغزی می‌تواند خود یک عامل خطر برای افسردگی باشد تا پیامد بیماری.

با این حال، محققان گفتند که مشخص نیست چه مقدار از این شبکه بزرگ نتیجه ژنتیک یا سبک زندگی است. همچنین مشخص نیست که آیا عوارض افسردگی به دلیل بزرگی این شبکه مغزی است یا اینکه از کوچکی سایر شبکه های مغزی ناشی می شود.

این گروه تحقیقاتی همچنین خاطرنشان کرد که یافته های آنها می تواند به شناسایی افراد در معرض خطر ابتلا به افسردگی و ایجاد درمان های شخصی کمک کند.

با این حال، پروفسور Conor Liston، نویسنده دیگر این مقاله، معتقد است که نتایج تحقیقات آنها برای افراد مبتلا به افسردگی مفیدتر است. او گفت: «داشتن این اطلاعات و اینکه چیزی قابل شناسایی در مغز وجود دارد که با افسردگی مرتبط است و ممکن است آنها را در معرض خطر ابتلا به افسردگی قرار دهد، فکر می‌کنم این به خودی خود برای برخی افراد واقعاً اطمینان‌بخش است.»

مغز آمیگدال تمرکز این تحقیق نبود
دکتر Miriam Kleinflug از دانشگاه آکسفورد، که در این کار دخالتی نداشت، گفت: “جای تعجب است که این مطالعه به آمیگدال که برای دهه ها کانون تحقیقات پزشکی در مورد افسردگی بوده است، توجه نکرده است.”

با این حال، وی خاطرنشان کرد که مطالعه جدید به خودی خود پژوهشی قدرتمند، مهم و هیجان انگیز است و این سوال را مطرح می کند که آیا مداخله زودهنگام می تواند از بزرگ شدن شبکه سینگولیت قدامی مغز جلوگیری کند یا خیر.

دکتر کلینفلوگ گفت که کار بیشتری برای تعیین اینکه آیا اندازه این شبکه مغزی واقعاً می تواند برای پیش بینی خطر ابتلا به افسردگی در یک فرد مورد استفاده قرار گیرد نیاز است، و اضافه کرد که بعید است که این تنها نشانگر مفید برای پیش بینی این بیماری باشد.

او گفت: “اما این یک گام مفید در جهت ارائه مداخلاتی به بیماران است که می تواند در مقیاس زمانی سریعتر ارائه شود و بتواند نیازهای فردی آنها را هدف قرار دهد.”