نه به استرس و تنش در محیط‌های کاری

به گزارش یستا استرس و استرس در محیط های کاری واکنشی به محرک های موقعیت شغلی است. این تحریک می تواند اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی یا حرفه ای باشد. اگر بخواهیم یک طبقه بندی کلی از شاخص های روانی در موقعیت های کاری به دست آوریم، باید دو عامل را در ایجاد تنش و فشار در محیط کار در نظر بگیریم.

1- عامل فردی یا فرسودگی روانی

عوامل زیادی می توانند باعث فرسودگی شغلی در ما شوند که گاهی آگاهی لازم را در مورد بسیاری از آنها نداریم. برای روشن شدن مطلب به چند عامل مهم و مشترک در این زمینه اشاره می کنیم.

خستگی و کم انرژی بودن

این خستگی ناشی از کار بیش از حد و فراتر از توانایی ما در محیط کار است، به خصوص زمانی که نتیجه مطلوب را به همراه نداشته باشد.

احساس بحران به دلیل ندانستن نحوه برخورد با شخصیت و توانایی های فرد

داشتن چنین احساسی باعث می شود که هرگز از کار خود انتظاری نداشته باشیم. یعنی قبول داریم که مشکل از کار ماست و نه خودمان، پس دلیلی برای تلاش بیشتر برای بهبود شرایط کار وجود ندارد.

احساس ناکارآمدی و شکست

احساس ناکارآمدی و عدم موفقیت اغلب ما را به سمت انتخاب موقعیت هایی سوق می دهد که در آن شکست می خوریم و دوباره احساس ناکارآمدی را در خود زنده می کنیم. احساسی که با ایجاد روحیه منفی و بی انگیزگی همراه است. طبیعتاً در این صورت خبری از هیجان و دستاورد نیست، یعنی دوباره ناخواسته درگیر احساس بی کفایتی هستیم، در دور باطلی که پایانی ندارد.

شاید مهم ترین راه حلی که بتوان برای رفع این عوامل یافت، توجه به انتخاب رشته و سپس انتخاب شغل باشد.

2- عامل اجتماعی یا رهبری سمی

عدم حمایت اجتماعی در محیط کار به دلیل فرهنگ کار فردگرایانه است، یعنی افراد سود شخصی را بر منافع جمعی ترجیح می دهند و گاهی این مشکل باعث می شود که فرد خیلی راحت همکار خود را تخریب یا تضعیف کند. موضوعی قابل تدریس که در صورت نبود آن بهره وری، تعهد و رضایت شغلی به شدت کاهش می یابد.

یکی دیگر از مشکلاتی که محیط های کاری را از منظر اجتماعی مسموم می کند، وجود رهبران یا مدیران منفی و ناکارآمد است که به طور مستقیم به خود و کسب و کار خود و به طور غیرمستقیم به زیردستان آسیب زیادی وارد می کنند. رفتار و اخلاق این نوع از رهبران معمولاً به‌عنوان منفعت شخصی تلقی می‌شود تا تابع قانون، زیرا آنها دارای نوسانات خلقی زیادی هستند، گروه خود را دائماً در موقعیت‌های منفی قرار می‌دهند، دیگران را احساس بی‌کفایتی می‌کنند و انگیزه کافی برای انجام این کار ندارند. رشد کن و تلاش کن موضوعی که آنها را از نظر روحی، جسمی و روانی بیمار می کند.

شاید نظارت بیرونی بیشتر رهبران یا مدیران گروه و آموزش فرهنگ کار تیمی بهترین راه حلی باشد که می توان برای کاهش موقعیت های سمی در محیط های کاری اتخاذ کرد.

کمک گرفتن از روان درمانگران و روانشناسان بالینی برای کاهش میزان استرس، اضطراب شغلی و تنش در محیط های کاری می تواند به بهبود این شرایط کمک کند.