نشریه انگلیسی: ملت ایران از غرب متنفرند

به گزارش جهان نیوز، میدل ایست مانیتور در یادداشتی تحلیلی نوشت: بر اساس نظرسنجی ایران، افزایش اخیر حمایت عمومی از در اختیار داشتن تسلیحات هسته ای ایران می تواند تا حد زیادی به درگیری جاری در غزه و درگیری اسرائیل و فلسطین مرتبط باشد. رویه ها

بسیاری از ایرانیان بر این باورند که در یک سناریوی جنگی فرضی بین ایران و اسرائیل، اسرائیل با هدف قرار دادن غیرنظامیان ایرانی در میدان جنگ، درست مانند نسل کشی غزه، تلافی خواهد کرد. این میل به داشتن ظرفیت بازدارندگی گسترده برای حفاظت از ایران را افزایش می دهد.

فرهنگ استراتژیک ایران عمیقاً بر حمایت مردم از سلاح های هسته ای تأثیر می گذارد. فرهنگ استراتژیک شامل جهان بینی و سبک های سیاست گذاری رهبری سیاسی و نظامی یک دولت است. در مورد ایران، این فرهنگ با میراث های تاریخی، باورهای مشترک، تجربیات جمعی و شیوه های تصمیم گیری شکل می گیرد که درک تهدید و تفکر استراتژیک ملت را شکل می دهد.

رفتار راهبردی ایران از انقلاب 1979 عمیقاً ریشه در میراث تاریخی کاهش قدرت نسبی و مداخلات مکرر قدرت‌های بزرگ در این کشور در دو قرن گذشته دارد. این تاریخ باعث ایجاد احساس ناامنی، رنجش و بی اعتمادی نسبت به غرب و روسیه شده است. ایرانی ها خود را رهبران طبیعی خاورمیانه می دانند و انتظار دارند در آسیای مرکزی و قفقاز نقش رهبری را ایفا کنند.

اقدامات تضعیف‌کننده علیه ایران در این مکان‌ها واکنش‌های شدیدی را برانگیخته است که نشان‌دهنده حساسیت رهبران و مردم ایران نسبت به موقعیت خود در مسائل منطقه‌ای و جهانی است. جغرافیا نیز در تفکر استراتژیک ایرانیان نقش مهمی دارد. تمایل به ایفای نقش برجسته در امور سیاسی و امنیتی در خاورمیانه و حداکثر آزادی عمل در مناطق اطراف از احساسات تاریخی رهبران سیاسی و نیاز به اجتناب از محاصره توسط دولت های قدرتمندتر ناشی می شود.

این احساس با خشم ایرانیان از تحقیر ایران در گذشته توسط قدرت های جهانی در دوران قاجار و پهلوی طنین انداز می شود. تلاش‌های حکومت کنونی ایران برای آمیختن ناسیونالیسم با تشیع، نشان‌دهنده تلاش راهبردی برای اتحاد ملت است. میراث مقاومت امام حسین علیه السلام در برابر ظلم و اراده او برای فداکاری در راه عدالت، نمادهای قدرتمندی است که در جامعه ایران طنین انداز عمیقی دارد. هدف از این آمیختگی ملی گرایی و هویت دینی، پرورش حس وحدت است، به ویژه زمانی که جامعه از قرائت سختگیرانه اسلامی دور می شود.

انزوای راهبردی ایران و تلاش برای استقلال تأثیر زیادی بر اهداف هسته ای این کشور دارد. از نظر تاریخی، رهبران و شهروندان ایرانی، قبل و بعد از 1979، به دنبال تبدیل شدن به یک کشور توسعه یافته و مستقل بوده اند. این آرمان ها اغلب با منافع غرب در تضاد است و این ایده را تقویت می کند که غرب مخالف توسعه و استقلال ایران است. این تصور با میل شدید به خودکفایی تقویت می‌شود، به گونه‌ای که قابلیت هسته‌ای به‌عنوان یک مؤلفه حیاتی امنیت ملی و خودمختاری تلقی می‌شود.

انزوای ژئوپلیتیکی ایران و تاریخ تهاجمات ایران، از دوران باستان تا حمله اعراب و مغول، تا اشغال جنگ جهانی دوم و جنگ هشت ساله با عراق، روانشناسی ملی را شکل داده است که به شدت نگران امنیت است. این تجربیات تاریخی به ایجاد نوعی آگاهی جمعی کمک می کند که به ظرفیت بازدارندگی قوی برای حفاظت از حاکمیت و موجودیت ملت اولویت می دهد.

در شرایط انتقال قدرت در ایران و تغییرات نظم جهانی که اغلب با جنگ همراه است، ایرانیان به ضرورت بازدارندگی قوی متقاعد شده اند. این باور فراتر از نظام های سیاسی است و مدعی است که صرف نظر از اینکه یک حکومت دموکراتیک است یا نه، دولت باید بتواند از موجودیت خود دفاع کند. اگرچه حکومت دموکراتیک ایده آل است، اما با تمرکز بر تدابیر امنیتی ملموس به جای آرمان های ایدئولوژیک، عملی بودن واقعی را دیکته می کند.

فروپاشی برجام، به دنبال خروج آمریکا از آن و اعمال تحریم‌های جدید، بسیاری از ایرانیان را بر آن داشت که کارآمدی راه‌حل‌های دیپلماتیک را زیر سوال ببرند. شکست محسوس برجام در ارائه کمک‌های اقتصادی و تضمین‌های امنیتی، حس خیانت و بدبینی نسبت به مذاکرات آینده را تقویت کرده و این باور را تقویت کرده است که تنها بازدارندگی قوی، از جمله سلاح‌های هسته‌ای، می‌تواند امنیت و حاکمیت ایران را تضمین کند.