ناهید کیانی: تا آخرین نفس جنگیدم

ای مردم خوب به سرزمین زیبای من ایران خوش آمدید.

ایران که از کودکی جنگیده تا نام باستانی خود را بلند کند، ایران، دختران جنوب، ایران، دامن رنگارنگ شمال، ایران، دلهای خوب کوهستان، ایران، دستان گرم کویر، ایران، ایران آبی خلیج فارس..

امروز، در آخرین روزهای مرداد، شادی خود را از کسب مدال در رویدادی بزرگ مانند بازی‌های المپیک با همه شما شریک می‌کنم و آهسته در گوش کشورم زمزمه می‌کنم: باشد که این مدال شما را برکت دهد.

در این سه سال که گذشت لحظات تلخ و شیرین زیادی را گذراندم، ظلم کمرم را شکست، در هم ریختم، ناامید شدم… اما ناگهان صدایی به گوشم رسید، دوباره به پاهایم انرژی داد و کمکم کرد. . بلند شدم، روی دوش پدر و مادرم، خم شدم و ایستادم، دست معلم های خوبم را گرفتم و بلند شدم، ناهید را در آغوش گرفتم و بلند شدم و تا آخرین نفس برای این ناهید بلند قامت جنگیدم.

خوشحالم که تلاشم نتیجه داد و عذرخواهی می کنم که مدال من زیباترین نبود. امیدوارم روزی دختری در یکی از روستاهای من به مدال من اشاره کند و زمزمه کند: “ناهد می تواند، من هم می توانم”. در آنجا زمزمه او بزرگترین دستاورد من در تمام زندگی من خواهد بود