ناسا چگونه ایستگاه فضایی بین‌المللی را به زمین بازمی‌گرداند؟

چند سال پیش با نزدیک شدن به پایان عمر ایستگاه فضایی بین‌المللی که در آغاز سال ۲۰۳۲ به ۳۲ سال می‌رسد، دانشمندان ناسا درباره سرنوشت این شاهکار انسانی بحث می‌کردند.
چرا باید ایستگاه فضایی بین المللی از مدار خود خارج شود؟

تجهیزات ایستگاه فضایی بین المللی در حال حاضر نشانه هایی از پیری را نشان می دهد. این ایستگاه که در سال 1377 راه اندازی شد، از نوامبر 2000 با مشارکت آمریکا، روسیه، کانادا، ژاپن و 11 کشور اروپایی به طور مستمر فعالیت می کند.

این ایستگاه فضایی که اکنون بیش از 430 تن وزن دارد، طی 25 سال گذشته محققان 108 کشور جهان را قادر به انجام تحقیقات علمی مختلف کرده است.

ناسا تخمین می زند که این ایستگاه حداقل تا سال 2030 ادامه خواهد داشت. هدف این است که شرکت های خصوصی تا آن زمان ایستگاه های فضایی خود را با ناسا به عنوان یکی از مشتریان خود راه اندازی کنند.

این استراتژی که از قبل برای تحویل محموله های فضایی و فرستادن خدمه به ایستگاه وجود دارد، ناسا را ​​آزاد می کند تا بر ماموریت های ماه و مریخ تمرکز کند.

ناسا تخمین می زند که این ایستگاه حداقل تا سال 2030 ادامه خواهد داشت. هدف این است که شرکت های خصوصی تا آن زمان ایستگاه های فضایی خود را با ناسا به عنوان یکی از مشتریان خود راه اندازی کنند.

این استراتژی که از قبل برای ارسال محموله های فضایی و فرستادن خدمه به ایستگاه وجود دارد، ناسا را ​​آزاد می کند تا بر ماموریت های ماه و مریخ تمرکز کند.

 

چرا ناسا نمی خواهد ایستگاه را به زمین بازگرداند؟

ناسا در ابتدا در نظر گرفت که ایستگاه فضایی را برچیده و قطعات را به زمین بازگرداند یا به شرکت‌های خصوصی اجازه دهد از این قطعات در ایستگاه‌های فضایی خود استفاده کنند.

با این حال، به گفته ناسا، قطعات ایستگاه هرگز قرار نبود در مدار زمین از هم جدا شوند. چنین تلاشی برای فضانوردانی که جداسازی قطعات را انجام می دهند گران و خطرناک است.

علاوه بر این، هیچ فضاپیمای دیگری به بزرگی شاتل های قدیمی ناسا نمی تواند کل ایستگاه را به زمین بیاندازد.

گزینه دیگر این بود که ناسا ایستگاه خالی را به مداری بالاتر و پایدارتر منتقل کند. اما این نیز به دلیل مشکلات لجستیکی و افزایش خطر زباله های فضایی رد شد.

 

ایستگاه چگونه رها می شود؟

فضاپیما به طور دوره ای ایستگاه فضایی را به سمت بالا هل می دهد تا در مداری در ارتفاع حدود 420 کیلومتری باقی بماند. اگر این کار انجام نشود، ایستگاه توسط گرانش به پایین‌تر و پایین‌تر کشیده می‌شود تا زمانی که از مدار خارج شود و به زمین بیفتد.

برای بازنشستگی ایستگاه، ناسا می خواهد از یک فضاپیما استفاده کند تا مطمئن شود ایستگاه به طور ایمن در قسمت دورافتاده ای از اقیانوس آرام جنوبی یا شاید اقیانوس هند فرود می آید.

بدین منظور یک فضاپیما به فضا پرتاب می شود و پس از اتصال آن به ایستگاه، آن را به مقصد نهایی خود در آب هدایت می کند.

در طول این فرآیند، بیشتر ایستگاه با ورود به جو می سوزد، اما ناسا انتظار دارد که زباله های برخی از قسمت های متراکم تر، از اجاق های مایکروویو گرفته تا صندلی ها، در یک راهرو جوی به طول 2000 کیلومتر پخش شوند.

ناسا در ابتدا در نظر داشت از سه فضاپیمای روسی برای این ماموریت استفاده کند، اما به فضاپیمای قدرتمندتری نیاز بود. در نتیجه او خواستار ساخت آن شد و سرانجام در ماه ژوئن اسپیس ایکس برنده مناقصه خرید این فضاپیما شد.

اسپیس ایکس قصد دارد از کپسول معمولی Dragon استفاده کند. از همان مدلی که تدارکات و فضانوردان را به ایستگاه فضایی منتقل می کند. البته این کپسول دارای صندوق عقب بسیار بزرگ تری خواهد بود و مجهز به 46 موتور و بیش از 16 تن سوخت خواهد بود.

این کپسول قرار است یک سال و نیم قبل از پایان برنامه ریزی شده ایستگاه راه اندازی شود. شش ماه قبل از تخریب ایستگاه، خدمه آن را رها کرده و به خانه بازمی‌گردند.

چهار روز پس از رسیدن ایستگاه به ارتفاع حدود 220 کیلومتری، کپسول دراگون آن را رها می کند.

 

آیا پیشتر چنین کاری انجام شده بود؟

اولین ایستگاه فضایی ناسا، Skylab، در سال 1979 سقوط کرد و زباله ها را بر فراز استرالیا و اقیانوس آرام اطراف آن پراکنده کرد.

ناسا امیدوار بود که یکی از اولین شاتل های فضایی خود بتواند با آن پهلو بگیرد و یک فرود کنترل شده انجام دهد، اما شاتل هنوز آماده نبود. به همین دلیل فقط کنترلرهای زمینی توانستند Skylab را به سمت اقیانوس هند بفرستند، اما در این بین برخی از قطعات در غرب استرالیا فرود آمدند.

روسیه نیز آزمایش‌های مشابهی را پشت سر گذاشت و به عنوان مثال، ایستگاه فضایی «میر» را 15 سال بعد در سال 2001 به اقیانوس آرام هدایت کرد.

 

آیا چیزی از ایستگاه باقی خواهد ماند؟

ناسا می‌خواهد برخی از اقلام کوچک داخل ایستگاه فضایی مانند زنگ‌ها، پلاک‌ها و سایر یادگاری‌های ایستگاه را برای نمایش در موزه بازگرداند. البته می توان این دستگاه ها را در طی یکی دو سال آخر فعالیت ایستگاه به تدریج در کپسول های SpaceX به زمین بازگرداند.

کن باورسوکس از ناسا می‌گوید: «متاسفانه، ما نمی‌توانیم چیزهای واقعاً بزرگ را به خانه بیاوریم، اگرچه بخش احساسی من دوست دارد برخی از آنها را نجات دهد. از نظر عملی، بهترین گزینه این است که همه چیز را با یک ضربه ویرانگر نابود کنید.