سایه سنگین «هیولا» | نقدی بر سریال قهوه پدری، اثر جدید مهران مدیری

به گزارش یستا; مهران مدیوری یکی از چهره های مشهور تلویزیون ایران در عرصه طنز چند هفته پیش با سریال قهوه بابا از پلتفرم فیلم نت به صحنه بازگشت. این سریال که در ژانر کمدی فانتزی به کارگردانی مهران مدیری، تهیه کنندگی جواد فراهانی و نویسندگی امیر برادران ساخته شده است، نوید جدیدی به مخاطبان شبکه خانگی داد که تا امروز محقق نشده است. شوخی های غیر خلاقانه و شخصیت پردازی های ناقص یکی از چالش های مهم این اثر است.

داستان فاش شد

«قهوه بابا» داستان کتابفروشی به نام جهانگیر را روایت می کند که با اعضای خانواده اش درگیر مشکلات اقتصادی می شود و در نهایت قصد سرقت از بانک را دارد. داستان از ابتدا حول محور شخصیت جهانگیر و تعامل او با دیگر شخصیت ها می چرخد.

ایده اصلی سریال که دزدی از بانک و راه اندازی یک کافه است، به نظر پتانسیل زیادی برای خلق یک داستان هیجان انگیز دارد. اما با فاش شدن طرح کلی داستان در قسمت های اول (شامل سکانس ریختن زغال در قهوه، خرید قهوه به صورت عمده و از همه مهمتر نام سریال)، مخاطب فهیم شبکه نمایش خانگی نیز می تواند پیش بینی کند. پایان سریال این ضعف بخشی از جذابیت بالقوه داستان را از بین برد.

کمدی فانتزی و چالش های آن

مهران مدری همیشه نشان داده است که در استفاده از سبک های کمدی تخیلی مهارت دارد. اما این بار نتیجه در مقایسه با آثار قبلی او مانند «هیولا» ضعیف‌تر به نظر می‌رسد. کمدی فانتزی مستلزم آن است که شخصیت ها کمی غیرواقعی و خارج از چارچوب های معمولی باشند، اما این کیفیت نباید منجر به انحراف از اصول شخصیت پردازی و غفلت از منطق رشد شخصیت شود.

جهانگیر، شخصیت محوری سریال، به وضوح نمونه ای ناکارآمد از شخصیت پردازی است. از نظر مقایسه می توان او را با هوشنگ شرافت در فیلم «جانور» مقایسه کرد. اما آقا شرافت شناسنامه داشت و کم کم وسوسه های دنیا بر او چیره شد، در حالی که جهانگیر «قهوه پدر» ناشناخته، ساده لوح و حتی جاهل به نظر می رسد، در حالی که نام خانوادگی او «ادیب» است و سال هاست کتاب می نویسد. فروخته شده است. ویژگی های شغلی و شخصیتی او به وضوح هیچ نقشی در پیشبرد داستان ندارد و او چیزی بیش از ابزاری برای خلق موقعیت های کمدی سطحی می شود.

کمدی بر اساس شوخی های کلامی

فیلمنامه «قهوه بابا» به نویسندگی امیر برادران بیشتر مبتنی بر شوخی های لفظی است. این شوخی‌ها گاهی در دیالوگ‌های معمولی پخش می‌شوند و به ندرت شاهد موقعیت‌های کمدی برجسته‌ای هستیم. یکی از نقاط ضعف اصلی سریال، نفوذ جوک های بی نظیر و جالب به فیلمنامه آن است. این مشکل به خصوص در قسمت های اول سریال به چشم می خورد. اگرچه در قسمت های زیر اصلاح شده است. اما نبود موقعیت های خلاقانه و جذاب، کمدی سریال را بیش از حد روی شوخی های کلامی سنگین می کند که به مرور زمان برای مخاطب خسته کننده می شود.

یکی از ویژگی های جالب، اما کمتر تاثیرگذار سریال، شوخی های کارگردان با خودش و جملات پرطرفدار سال های اخیر در فضای مجازی درباره اوست. این شوخی‌ها اگرچه لحظات خنده‌داری را ایجاد می‌کردند، اما تکرار آن‌ها حکایت از خالی بودن دست کارگردان در خلق کمدی‌های بدیع دارد.

نمایندگی; از سکوت تا خاطره

ژاله صامتی در میان بازیگران نمایش با بازی استادانه خود بار اصلی پروژه را به دوش می کشد. او به عنوان بازیگری خلاق و توانا، موفق می شود برخی از نقاط ضعف فیلمنامه را پوشش دهد. از سوی دیگر جواد رضویان با طراحی شیوه بیان و لحن خاص لحظات مفرح خلق کرد و تنها شخصیتی محسوب می شود که نه با کلام، بلکه با بیان خود مخاطب را به خنده می اندازد، اما نقش او در داستان بسیار زیاد است. . محدودتر از بقیه

سام درخشانی برخلاف توانایی های شناخته شده اش در این سریال حضوری بی طرف دارد و بازیگران جوان نیز در خلق تیپ های ماندگار ناکام هستند. صداگذاری اغراق آمیز و غیرطبیعی ملیسا زاخاری نمونه بارز اجرای ضعیف ژانرهای جدید است که نه تنها به جذابیت فیلم کمکی نکرد، بلکه به کمدی آن نیز لطمه زد.