راز خداحافظی ناگهانی دیوید تیلور

به گزارش یستا به نقل از ورزش سه، وی نوشت: دیوید تیلور در دوازده سال گذشته بیشتر عمر خود را برای حضور در المپیک سپری کرده است. او برای این رویا تلاش و تلاش زیادی کرد: آویزان کردن مدال طلای المپیک. رویایی که سرانجام در المپیک 2020 توکیو محقق شد و تیلور آن طلای زیبا را به سینه‌اش چسبانده بود. ،

با نزدیک شدن به المپیک 2024، تیلور یکی از مدعیان اصلی المپیک به عنوان نماینده آمریکا در کشتی آزاد بود. دیوید آماده بود تا به افتخاری تاریخی دست یابد: کسب دو مدال طلای متوالی المپیک. اما ناگهان اتفاق شگفت انگیزی رخ داد و در ماه آوریل، در جریان مسابقات انتخابی المپیک کشتی آمریکا، او دو بار متوالی مغلوب آرون بروکس شد تا این رویا محقق شود. ،

حالا همه نگاه ها به جدال حسن یزدانی و آرون بروکس دوخته شده است. برخلاف حسن که شانس اول کسب مدال طلا را دارد، بروکس در المپیک کاملا ناشناخته است. در حالی که یزدانی در مسابقات جهانی 2023 همه بزرگان این وزن را شکست می داد، تیلور در مسابقات کالج روی تشک بود. با این حال، بروکس گفت که از کسی نمی ترسد و می خواهد ثابت کند که بهترین در جهان است. ،

تیلور در مصاحبه اخیر خود با رقیب قدیمی خود حسن یزدانی، از بروکز حمایت کرد و گفت: “این یک فرصت عالی برای بروکس است که برود و طلای المپیک را کسب کند. من آرون را بسیار هیجان زده می بینم. امیدوارم او کشتی بزرگی بگیرد. او به آن سطح عالی می رسد. ” عطش موفقیت.»

قبل از مسابقات مقدماتی المپیک ایالات متحده، تیلور به شوخی گفت که وقتی از کشتی بازنشسته شد، ممکن است هنرهای رزمی ترکیبی را دنبال کند و ستاره UFC شود. اما تیلور به یک مبارز UFC تبدیل نشد و کشتی را به طور کامل ترک کرد تا به عنوان مربی کشتی به دانشگاه اوکلاهاما بپیوندد. تیلور جانشین جان اسمیت می شود که پس از 33 سال حضور در اوکلاهاما بازنشسته می شود. ،

شکی نیست که تیلور قصد داشت یک مدال طلای دیگر را به کارنامه خود اضافه کند و پس از کشتی بازنشسته شود. او احتمالاً قصد داشت در رشته‌ای غیر از کشتی، که احتمالاً هنرهای رزمی مختلط بود، مبارزه کند، اما پس از باخت غیرمنتظره در مسابقات مقدماتی المپیک ایالات متحده، تصمیم گرفت که زمان آن رسیده است که تلاش خود را برای ورزشکار بودن کنار بگذارد.

تیلور در یکی از معدود مصاحبه‌های اخیر خود به MMA Fighting گفت: “من همیشه گفته‌ام که به رقابت ادامه می‌دهم تا آن آتش ابدی را در درونم احساس کنم. اما امسال، آن آتش شروع به محو شدن کرده است. من در این کار موفق شدم. هر چیزی را که می خواستم ورزش کنم.» وقتی فردی در این ورزش شروع می کند، می خواهد کشتی گیر خوبی شود و سپس هدف بزرگ تری را برای خود در نظر می گیرد که مدال طلای المپیک را کسب کند. قهرمان جهان شوید و مدال طلای المپیک کسب کنید.

اما سخت است که دوباره آن آتش درونی را هر سال متوالی روشن کنیم. من 33 ساله بودم و به هر چیزی که می خواستم رسیده بودم. بچه های من جوان هستند. علیرغم این واقعیت که من عاشق بودن با آنها هستم، واقعاً سخت است که دوباره آن آتش درونی را هر سال دوباره شعله ور کنم و آن را روشن نگه دارم.”

وقتی دیوید تیلور به مسابقات مقدماتی المپیک آمریکا رسید، واقعیت مانند پتک به او برخورد کرد. چیزی که پذیرش واقعیت را برای دیوید دشوار می‌کرد این بود که انتخاب‌ها در کالج پن استیت انجام شد، که حیاط خلوت تیلور و همان کالجی بود که در آن او دو بار قهرمان دانشگاه آمریکا شد. ،

از آنجایی که تیلور قهرمان المپیک 2020 بود، فقط باید در فینال مقدماتی شرکت می کرد. اما وقتی برای اولین بار روی تشک رفت تا با بروکس کشتی بگیرد، چیز دیگری احساس کرد. ،

او اینطور توضیح داد: “من شور و شوق همیشگی را برای مسابقات انتخابی المپیک نداشتم. از باختم عصبانی و ناراحت بودم چون عادت ندارم. اما در عین حال آن را درک می کردم.” شاید این پایان راه باشد، پایان راه فعال شدن به عنوان یک کشتی گیر جدی.»

یک یا دو هفته پس از مسابقات مقدماتی المپیک ایالات متحده، مدیران دانشگاه ایالتی اوکلاهاما با تیلور تماس گرفتند و گفتند که می خواهند او به عنوان سرمربی به برنامه کشتی آنها بپیوندد. تیلور می دانست که مربیگری کشتی، به ویژه در دانشگاه معتبری مانند اوکلاهاما، نیازمند زمان و تعهد زیادی است. بنابراین باید تصمیم می گرفت که آیا به عنوان کشتی گیر ادامه می دهد یا اینکه می پذیرد و برای همیشه حضور در تشک با کشتی گیر را رها می کند. ،

تیلور در این باره گفت: در زندگی، خیلی چیزها زمان خاص خود را دارند. من بر سر دوراهی قرار داشتم و باید تصمیم می گرفتم که چه کار کنم. بذار اصلاح کنم منظورم این نیست که نمی‌دانستم می‌خواهم چه کار کنم، زیرا همیشه برنامه‌ای برای زندگی‌ام داشتم و به‌عنوان یک کشتی‌گیر همه چیز برایم روشن بود. در خارج از کشتی، برای تامین مخارج خانواده‌ام هم کارهایی انجام دادم. ،

یعنی بر سر دوراهی قرار داشتم و باید تصمیم می گرفتم که کشتی را ادامه دهم یا به عنوان کشتی گیر بازنشسته شوم. وقتی این فرصت شغلی پیش آمد، آن را فرصتی عالی دیدم که به جای چندین فعالیت مختلف، فقط یک کار را انجام دهم تا درآمدی برای خانواده فراهم کنم. این کار سخت و زمان‌بر است، اما من احساس می‌کنم که وظیفه من مربیگری و آموزش دیگران است.

از روزهای کشتی ام استفاده کنم تا الگویی برای جوانان باشم. آن موقع بود که تصمیمم را گرفتم. اما هنوز وقتی فکر می کنم دیگر روی تشک دوام نمی آورم، برایم حس عجیبی است. اما الان که وارد سالن می‌شوم، هیجان و انرژی می‌بینم که چند ماه پیش که هنوز کشتی‌گیر بودم، در خودم پیدا نمی‌کردم.»