درس اول: رعایت انسان | شهرآرانیوز

برای اطلاع رسانی شهرآرانیوز; مسعود پدرش را در کرونا از دست داد، پدرش راننده تاکسی بود، زندگی شایسته و منظمی داشت. پدرش در زمان مرگ بدهی زیادی نداشت، بدهی زیادی نداشت، در زندگی پیشرفت چندانی نداشت، شکست و ورشکستگی شدید را تجربه نکرد. مسعود بعد از فوت پدرش دیگر همان مسعود نبود. ایهو خیلی حساس شد، قبول نکرد، انگار تمام دندان هایش به هم کشیده شده بود، همه درد را احساس کرد و در آخرین سطح رنج ایستاده بود.

این جمله را بارها از مسعود شنیده ام که بالاخره رنج و درد و فقدان را از دست داده ام و هیچ چیز ارزش آزار دادن من را ندارد، حتی درد همسر و فرزند و برادر و خواهرم هم طاقت این حجم از دردی را ندارد که دلم حمل می کند. دوباره رنج برد

من پدر هستم. به نظر می رسد پدر شدن از نقطه ای شروع می شود، جایی که دیگر نمی توانید جلوی فرزندان خود پیراهن بپوشید. شما را نمی توان دید که جلوی پسرها روی مبل دراز کشیده اید. نمی توانم ببینم حال و هوای من ندارم، نه الان، شاید دفعه بعد. دیگر نمی توان در برجستگی ها و در این فراز و نشیب ها ضعیف بود.

پدر بودن تا سن معینی انسان بودن است و از سن معینی به مفهوم تبدیل می شود. وقتی پدر هستید، همیشه احساس بی کفایتی می کنید. اگر به شما نگویند چه می خواهند چه؟ اگر روزی کفش و لباس و غذا و وسایل بخواهند و به شما نگویند چه؟

اگر از کار من خوششان نیاید و نخواهند به من بگویند چه؟ نه ملکی، نه باغی، نه زمین بازی، نه خانه ای که به آنها بدهیم، نه ارز دیجیتالی، نه دلار و درهم و دینار. من و ده دوازده کتاب، دو هزار ستون پراکنده در روزنامه های کشور، یک آپارتمان اجاره ای در وسط شهر، یک ماشین و یک موتور سیکلت. این تمام دارایی من است که پس از مرگم برای آنها گذاشتم اما سعی کردم زندگی شایسته ای داشته باشم.

سعی کردم اسم کوچک اما واضحی برای آنها بگذارم. سعی کردم به آنها یاد بدهم که به مردم احترام بگذارند و آنها را قوی و تحصیلکرده سازم تا بتوانند بال بگیرند، لانه بسازند و بزرگ شوند. در تمام این موارد از پدر پدران علما حیدر کرور ابوتراب (رض) کمک خواستم و بدون حضور و یاری ایشان حتی یک ذره هم نمی توانستم کمکی بکنم. دنیا کشنده است باید بر آن غلبه کرد. برای انسان بودن فقط انسان بودن را به زمین می آوریم.