خرمافروشی که عشق‌اش را با خون نوشت

به گزارش سایت جهان نیوز به نقل از خبرگزاری فارس، آفتاب بر پیشانی او تابید. چشمانش را بست و با آستین روی پیشانی اش را پوشاند. استاد در بالکن منتظر میخام ایستاده بود و این طرف و آن طرف می رفت: «کجا رفتی چرا اینقدر طول کشید؟»

میخام کیسه پیاز را روی زمین گذاشت و با نفس زنی به در اشاره کرد. مردی قد بلند و چهار شانه جلوی درب خانه سید میثم همسر بنی اسدی ایستاده بود. زن روی دستانش دوید و با نگاهی تیزبین به مرد سلام کرد. او کمی نگران بود. یک مرد، اما او با اعتماد به نفس به نظر می رسید. برای خرید آزادی میاچم کیسه ای طلا از زیر لباسش بیرون آورد و نزد ارباب میچم رفت. زن به میاچم نگاه کرد و با نگاه بلندتری کیف طلا را رها کرد. لبخند رضایت ناخودآگاهی بر لبانش نقش بست: «من می فروشم، آقا چه کسی بهتر از علی بن ابی طالب است؟»

میچم در کمال ناباوری دستور رهایی خود را از دستان پینه بسته علی بن ابیطالب علیه السلام گرفت. او دیگر برده کسی نیست. آزاد مانند همه انسان های دیگر. یعنی می تواند برای خودش سرکار برود، ارباب خودش باشد، زن و بچه داشته باشد و از هیچ کس جز پروردگارش نترسد.

علی بن ابی طالب (علیه السلام) با عشق تمام دست بر دوش تب دارها گذاشت: برادر نامت چیست؟ میثم با شرمساری چشم بر زمین گفت: نام من سلیم است، حضرت علی علیه السلام او را صدا زد: رسول خدا صلی الله علیه و آله به من فرمود که نام پدر و مادرت. وقتی آنها را به دنیا آوردی میثم بود. مشام حاج واج سرش را بلند کرد و گفت: به جلال و عظمت خداوند هیچ یک از اهل کوفه این نام فراموش شده را نمی دانستند. میخام دستانش را روی چشمانش گذاشت و بعد از سال ها از دست دادن ناگهان لبخندی روی لبانش نقش بست.

از فردای آن روز سالم، خود میثم شد. دستانش عجله داشتند که او را نزد خود داشته باشند. برای اینکه در شهر صد چهره کوفه مولای خود باشد; و دیگر او را غلام نمی خواندند; برای اینکه او را تحقیر نکنند، چون معلول بود و پاهایش را کمی بلندتر از فرشی که همیشه برایش تنگ بود، به خانه علی می رفتند: «آقا من را طلبه می کنید. ؟”

میثم از علی بن ابی طالب علیه السلام در باغات پیروی کرده بود. از آغوش گرم درختان خرما دانه های خرما می چید و در انباری که طناب بر دوش داشت می گذاشت. او به دنبال نان حلال بود و کوفی با مردی معمولی و ساده مانند او چقدر مهمان نواز بود؟

علی بن ابیطالب (علیه السلام) در حال پیشروی بود و میثم به دنبال او بود. همیشه رام شده است. فروشنده تاریخ اما دلش به دنبال مردی بود که او را زنده کرد و به او یادآوری کرد که خودش است! و آن هم در وسط شهری که هیچکس خودش نبود! شب تاریکی در کوفه بود. هر دو با هم در مسجد الجحفی ایستادند تا نماز بخوانند. زمزمه علی برای میثم شیرین و دلنشین بود: «خدایا. چگونه تو را بخوانم در حالی که نافرمانی تو کردم؟ چگونه تو را نخوانم در حالی که تو را می شناسم و مهر تو در دلم محکم است. دستی پر از گناه و چشمی پر از امید به سوی تو دراز کردم…»

میثم علی بن ابی طالب (علیه السلام) را می شناخت. گناه؟! نافرمانی خدا؟! علی (علیه السلام) به پروردگارش چه گفت؟! او در کوفه از خود علی پاکتر بود. به سر علی علیه السلام در حال سجده و لرزان نگاه کرد: اگر علی علیه السلام از خدا آمرزش بخواهد پس ما روس ها چه کنیم؟ میثم در خودش فرو رفت. رازهایی که حقیقت بر او آشکار کرد چیست؟

علی (علیه السلام) بدون هیچ قدرت و نیرویی جز به خدا از فرش برخاست. میثم جلو آمد و علی علیه السلام با انگشت سبابه بر خاک نوشت: میثم پیش از این نیامده بود. در نیمه های شب، او هر لحظه دورتر می شد و می ترسید که جان علی (ع) را بگیرند. و مولایش را دید که سرش را در چاهی که راز نمازش شده بود دفن می کند، ای علی (علیه السلام) چقدر تنهای!

علی بن ابی طالب (علیه السلام) رو به صدا کرد: تو کیستی؟ میثم با صدایی که از شرم میلرزید جلو آمد: “من هم قربان!” حضرت فرمود: آیا دستور ندادم که از درس خارج نشوید؟ میاچم سرش را بیشتر به سینه‌اش خم کرد: می‌ترسیدم که بی‌صلاحیت بخواهد جان پر برکت شما را بگیرد، قربان. نمی‌توانستم آرام بگیرم. حضرت علی علیه السلام به دیوار چاه تکیه داد: چیزی از من شنیدی؟! میثم سرش را به نشانه انکار تکان داد. علی بن ابیطالب (علیه السلام) به آسمان خیره شد و شعر از لبان مبارکش جاری شد: «و در سینه دخترانی که برایشان می کوبیدند شاخساره دانه من کنده شد.» در سینه ام اسرار نهفته است، انگار سینه ام تنگ شده بود، با دستانم زمین را کندم. راز خود را به شما می گویم؛ وقتی گیاهی را از زمین می روید، آن گیاه حاصل دانه های من است.»

میچم به چاه های کوفه غبطه خورد که راز نوحه های شبانه علی (ع) شد. او شیفته مرام حیدر کرار بود. مانند یتیمان کوفه که نان را جز از دست علی علیه السلام نچشیدند. سینه میثم بیش از دیروز برای علی (علیه السلام) انبار مخفی شده است. علی (علیه السلام) به میثم، تنها خرما فروش کوفه، رازهایی را که هیچ کس جرأت نمی کرد برای شیطان فاش کند، گفت:

«ای میثم، وقتی پسر ناپاک بنی امیه از تو بخواهد که از من متنفر باشید، چه خواهید کرد؟» علی علیه السلام فرمود: در غیر این صورت تو را از درخت خرمایی که از آن به دست می آوری، آویزان می کنند و زبانت را می برند. میخام خندید، صورتش از خوشحالی می درخشید: “صبور خواهم بود و مقاومت می کنم، قربان، این برای من ممکن است.”

میشم خرما فروش پس از فاش شدن این راز، هر روز از درخت خرمایی که قرار بود چوبه دارش باشد دیدن می کرد. زیرش را جارو می کشد. آقا، خیریه اش می رفت. با زبانی صیقلی چون شمشیرهای هندی، به مردم کوفه که مورد حمله شیطان قرار گرفته بودند، از ایام خدا و محمد (ص) و علی (علیه السلام) یاد کرد: چه بلایی به سر شما آمد که دهانتان از تعجب بسته شد و شما زبان به کام شما چسبیده بود آیا قرار است ابن مرجانه رجزخانی بالای منبر خانه خدا بخواند و مورد تعرض قرار نگیرد؟ آیا یزید لشکری ​​به کوفه فرستاد؟ خب ارسال شد ابن مرجانه حسین علیه السلام را به پدر عشق و پسر نوح تشبیه کرده است که از هر دو نفرت داشت و نسبت به قرآن خشمگین بود، اما در مورد سنت پیامبر چیزی ذکر نکرد. (صلی الله علیه و آله) و احادیث پیامبر (صلی الله علیه و آله). پیغمبر، ای علمای دین، شما قاریان، شما صحابه ای که وجود رسول خدا را درک کردید و شاهد اعمال و گفتار پیامبر بودید; مگر رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم نفرمود: «مثال اهل بیت من مانند کشتی نوح است، اگر در آن داخل شوم در امان هستند و اگر آن را به دست خود بگیرم هلاک می شوند. ؟”

اما به راستی چه دلی به سخنان میثم که اسرار علی بن ابیطالب علیه السلام را در زمان حیاتش فاش کرد؟ مرد مزخرف می گوید! آفتاب به سرش زد، نترس!

«در مقابل پلیس دارالحکمه و علی علی می ایستد»! «شنیدی چی گفت؟

می گوید علی (علیه السلام) به او گفت که ابن زیاد او را بر کف دستش می بندد و زبانش را از کامش خارج می کند! آیا بهتر نیست که در مغازه خرما خود را گرم کند چرا آن مرد را می خواهید؟

قوت ما به ابن زیاد نمی رسد. هزار بار نصیحتش کرده ام که به علی چهار چیز بد و نادرست بگو، یک کیسه طلا بگیر و خانه ات را درست کن، علی اینگونه خوشبخت تر است!

و میشیم، میشم خرما فروش، آن عاشقی که لحظه شماری می کرد تا عشقش را به خون بنویسد، تنها با عمامه برگ خرما و سر که خداوند به او امانت داده بود، بی هراس در برابر ابن ابن مرغانه ایستاد. مرگ در راه حقیقت دارد

بدون اینکه بگویم من فقط یک نفر هستم. و بی آن که حتی یک لحظه از محبت حبیب و استادش علی بن ابیطالب (علیه السلام) دست بردارد. پیرمرد عمری نداشت که شمشیر بکشد. دست و پایش قطع شد. او را به درخت خرما بستند. اما آن ریسمانی که می تواند زبان صداقت و فریاد رسیدن را گره بزند، حتی اگر به خون او آغشته باشد، چیست؟

«ای مردم، هر که می‌خواهد احادیث جاویدان را از منبع روشن علوم اسلامی، علی بن ابیطالب علیه‌السلام بشنود، به سوی من بشتابد، و به خدا سوگند که از امروز شما را از آنچه می‌خواهد آگاه کنم. تا روز قیامت». حساب، و من در نزاع و هرج و مرج که تا روز قیامت پیش خواهد آمد با شما در میان خواهم گذاشت.

کوفیان دور جسد نیمه جان میچم حلقه زدند. لبهای ترکیده خود را به حق گشود که به ورود قافله حبیبش حسین علیه السلام و قطرات سرخ خونش که بر خاک گناه آلود کوفه می چکید. اما آیا شیطان قدرت تحمل حزب الله را دارد؟ فریادهای خرما فروش کار خود را کرده بود و کاخ ابن زیاد را به لرزه درآورده بود. ابن مورگانا بر آستانه مرمر قصرش ایستاد و دستور داد که این بار زبان علی علیه السلام این سروصدای مردان خدا را از دهان میثم تمار بیرون بکشند! میچم پس از سالها انتظار طعم شیرین شهادت را چشید چنانکه علی بن ابیطالب علیه السلام به او وعده داده بود و مردی چون او شایسته اوست.