این لباس‌ها سخن می‌گویند! – جهان نیوز

به گزارش سایت یستا به نقل از خبرگزاری ایسنا، یکی از مهم ترین ویژگی های لباس محلی مردم گیلان وجود رنگ ها و نقش های شاد در آن است. ویژگی مهمی که تنها به لباس های تشریفاتی محدود نمی شود… و در لباس های روزمره آنها نیز ظاهر می شد. سه جلد مختلف قاسم آبادی، تالشی و سرسمی برای سه قسمت گیلان شرقی، غربی و مرکزی وجود دارد که به طور کلی شبیه به هم هستند، اما در برخی جزئیات با هم تفاوت دارند.

روسری، پیراهن، ژاکت، جلباب، شلیته، چادرشب، بشلاق، شالار و غیره از اجزای لباس محلی گیلیک زنان و مردان است که در ادامه می خوانید.

امروزه مدل لباسی در قاسم آباد وجود دارد که بر اساس اسناد باستان شناسی می توان آن را متاثر از آنچه در تپه مارلیک کشف شد، دانست. پوشش زنان قاسم آبادی با مفاهیم فرهنگی و ارتباطات غیرکلامی تعریف می شود به گونه ای که لباس نشان دهنده تجرد یا ازدواج و سن، موقعیت جغرافیایی و سکونت زنی است که آن را می پوشد.

لباس قاسم آبادی از سه تکه تشکیل شده است. عمامه یا شلوار قاسم آبادی که از 10 تا 15 متر پارچه استفاده می شود در رنگ های مختلف و چین دار بافته می شود. همچنین به عمامه پیراهنی به نام «الشاسی» در گویش تالشی و «جامی» در شام و جلجه تالشی وصل شده است و روی آن ژاکتی بر تن دارد که با پول و سکه تزئین شده است. زنان نیز روسری بلندی به دور سر خود می بندند که از دو قسمت یک سربند و یک روسری توری دستبافت تشکیل شده است. تا چند دهه پیش، این لباس را حتی هنگام کاشت برنج در شالیزارها یا هنگام برداشت چای می پوشیدند.

مهم ترین قسمت یکی دیگر از مدل های لباس قاسم آبادی دامن است که ساختار، شکل و رنگ لباس می تواند نشان دهنده ویژگی های شخصیتی افراد باشد، بنابراین از نظر رنگ، رنگ های تیره نشان دهنده مسن تر و رنگ های شادتر نشان دهنده زنان جوان تر است. این پوشش عرض و باریکی هر نوار دامن نیز نشان دهنده سن فرد است، دامن زنان مسن دارای خطوط پهنتر و دامن زنان جوان دارای نوارهای باریک بیشتری است. از طرفی هر کدام از نوارهای رنگی روی دامن نیز نقاط مختلفی را نشان می دهد به عنوان مثال رنگ آبی نشان دهنده زندگی فرد در ساحل، رنگ سبز نشان دهنده زندگی فرد در دشت و رنگ قهوه ای نشان دهنده زندگی فرد در دشت است. که فرد در دشت زندگی می کند. برای اینکه انسان در کوهپایه ها و ارتفاعات زندگی کند.

از سوی دیگر، انواع دکمه های لباس نیز معانی مختلفی را بیان می کند، مثلاً اگر دکمه در جلو بسته باشد، به این معناست که زن متاهل است یا حتی صاحب فرزند می شود. اگر دکمه پشت لباس بسته باشد، این نشان می دهد که او یک دختر مجرد است.

حجاب شب یکی دیگر از مهم‌ترین پوشش‌های زنان گیلانی است که معمولاً به دور کمر می‌پوشند. یکی از مهم ترین مراکز تولید چادرشب روستای قاسم آباد رودسر است که زنان با استفاده از دستگاه های ساده بافندگی و به کمک مواد اولیه که ابریشم طبیعی، نخ های پنبه ای و گاهی ابریشم مصنوعی است، چادرشب درست می کنند. چادرها معمولاً با عرض حدود 50 سانتی متر و طول حدود 8 متر تولید می شوند. چادرشب بخشی از پوشش سنتی زنان کوهپایه ای و کوهستانی گیلان است و در هنگام کاشت و چیدن برگ چای، مرکبات و غیره آن را به صورت مثلثی می بندند.

نقوش نیز با استفاده از دستگاه چوبی به نام «پاشال» روی این پارچه ها بافته می شود که بسیار قدیمی و شبیه تزئینات موجود بر روی پارچه های کشف شده در تپه مارلیک است.

پوشاک مردانه گیلانی
مانند زنان، ازدواج یا تجرد مردانی که لباس محلی می پوشیدند نیز با خطوط دوخته شده روی شلوار تعیین می شد. اگر دو نوار از کمر تا پاچه شلوار دوخته شود به این معناست که مرد متاهل است و اگر یک نوار دوخته شود به معنای مجرد است. به شلوار مردانه «جدک» می گویند و جنس آن پشم است. مردان گیلانی نوع دیگری از شلوار نیز می پوشند که ساده، پشمی و مشکی است و به آن شلر می گویند. علاوه بر این، پیراهن، ژاکت و کلاه نخی از دیگر اجزای کلیدی پوشاک مردانه گیلانی است.

علاوه بر زیبایی شناسی، لباس بر اساس نوع آب و هوا تهیه می شود. اگر بتواند فرد را از سرما، گرما، رطوبت و غیره محافظت کند. مثلاً لباس‌های نمدی این ویژگی‌های محافظتی را داشتند و مردان ساکن در مناطق کوهستانی استان گیلان برای محافظت از سرما و گرما در حین کار مانند گوسفندان لباسی به نام بشلاق می‌پوشیدند. و البته اگر قرار باشد با گله حرکت کنند، لباس دیگری به نام «کلاگیر» می پوشند که آن هم از نمد است اما کوتاهتر از «بچلاغ» است.