انتشار سی‌و‌پنجمین شماره مجله ادبی «چامه» ویژه محمدعلی بهمنی

به گزارش یستاصادق رحمانی مدیر و سردبیر مجله ادبی الشامعه در بخشی از یادداشت خود نوشت:

از آنجایی که بیشتر آثار بهمنی به مضامین عاشقانه اختصاص دارد، برخی از منتقدان او را به خاطر عدم پرداختن به مسائل اجتماعی و سیاسی مورد انتقاد قرار داده اند. آنها معتقدند شاعری که از نفوذ و شهرت بهمنی برخوردار است باید بیشتر به مسائل و مشکلات جامعه مانند عدالت اجتماعی و مسائل فرهنگی رسیدگی کند. زبان ساده و روان اشعار محمدعلی بهمنی او را در بین عموم مردم بسیار محبوب کرده است، اما برخی از منتقدان بر این باورند که سادگی بیش از حد زبان در برخی از آثار او باعث می شود که عمق معنا و پیچیدگی زبان در فارسی سنتی مورد انتظار باشد. . شعر کمتر روشن است یکی دیگر از انتقادات به محمدعلی بهمنی، تأکید بر احساسات و عواطف در اشعار اوست. برخی بر این باورند که این سبک ممکن است حالتی عاشقانه و احساسی بیش از حد به شعر بدهد که همه خوانندگان را به خود جلب نمی کند.

محمدعلی بهمنی در گفت‌وگو با احمد امیرالخلیلی می‌گوید: «شما بپرسید شعر چه چیزی به من داد و چه چیزی از من گرفت!» می گویم شعر به من «هستی» داد. چرا، چون شعر من نیست، اما شعرهایی هستند که مردم دلتنگشان می شوند و می خواهند ده ها بار بخوانند حتی اگر هزار بار بخوانند. چرا این وسوسه در انسان رخ می دهد؟ البته هیچ وسوسه ای وجود ندارد، حقیقت این است که یکی از دو نفر درون شما حسرت دیگری را دارد.

هیچ تعریفی برای این وضعیت وجود ندارد. وقتی کوچکتر بودم همه جا و هر لحظه برای خودم شعر می خواندم و به خودم گوش می دادم. شعر مرا با خودم آشنا کرد و مرا به آرزوی خودم واداشت و به من زندگی بخشید. اما بخش دیگر سوال این است که شعر از من چه گرفت؟ من نمی توانم چیزی بگویم! یکی از دلایلش این است که وقتی شعر یا جوهره شعر ما را به سمت خودش جذب می کند، ما را از خودمان نمی گیرد، بلکه ما را از خودمان زیاده خواهی می کند، پس کمبودی وجود ندارد.

در بخش ویژه محمدعلی بهمنی خاطرات این نویسندگان و شاعران: احمد امیر خلیلی، موسی پیج، عبدالجبار کاکایی، صابر صد، اسدالله نوروزی، محمدرضا تقی دخت، حمید عسکری، عبدالحسین انصاری، رضا اسماعیلی. و ابراهیم حسنلو و حسنا محمد زاده.

سه مصاحبه اختصاصی و منتشر نشده الشامیه درباره زندگی و آثار نواش آفرین انصاری، سیده یثرابی و غلامحسین ابراهیمی دینانی در این شماره منتشر شده است.

این شماره در چهار بخش داستان، شعر، گپ و ترجمه منتشر شد. محمدجواد جزینی مسئولیت داستان و ضیاءالدین خالقی سردبیر بخش شعر زمان هستند.

در بخش شعر زمان، آثار این شاعران منتشر شد: منصور السحری، محمد زندی، حنیف السحری، پیمان نوری، مهشید کاوه، عبدالکریم ایزدبنه، زینب فرجی، خدایار آزادی، سایه حاتی، سجاد حقیقی، و حمید صمیمی.

این شماره شامل مصاحبه اختصاصی شامیه، داستان‌هایی از تاونسند واکر نویسنده آمریکایی با ترجمه راحیل بهادر و داستان‌هایی از نویسندگان امروز ایران است.

محمد جواد جزینی با داستان «سه راه مرگ»، مریم امیری با داستان «کسی که ترحیم مرا می خواند»، جلال مظاهری با داستان «آخرین لنگ»، فؤاد التکرلی، نویسنده عراقی، با داستان “روشنگری” ترجمه فرزدق اسدی، شاه منصور شاه میرزا، نویسنده تاجیکستانی، نویسنده داستان “کشتی کاغذی” اثر او در چمی است.

در بخش «واژگان» شعرهایی درباره فصل پاییز از این شاعران آمده است: یدالله روایی، محمدرضا شفیعی کدکنی، هرمز علیپور، ویدا وکیلی، علی پورحسن، ثریا داودی حمولا، میثم میتاجی، شیرکو بیکس، پیام. شمس الدینی، مرتضی امیری اسفندقه. و سجاد اسدی و احسان افشاری.

در بخش «بررسی کتاب» دو ​​نقد انجام شده است. عسکر حکیم نقدی مفصل بر جدیدترین مجموعه شعر محمد شریف سعیدی نوشته است. عباس شکری همچنین نگاهی به شعر «قصه قصه گو» از زندگی قلی فرخ منش انداخت.

موسی بیداج در گروه شعر و ترجمه درباره عبدالوهاب البیاتی نوشته و برخی از اشعار او را به نام ماه شیراز ترجمه کرده است. صادق دارابی همچنین سه شعر از ظهیر الغفاری شاعر عمانی را ترجمه کرده است. اکرم امامی گزارش مفصلی از زندگی و آثار علی رضا طبایی شاعر و غزلسرای تهیه کرد که در مجله ذاکریه منتشر شد. بخش “شاعر”.
سی و پنجمین شماره مجله الشمع به زندگی و آثار فرزاد ادیبی، گرافیست و شاعر اختصاص دارد.

این شماره که مشتمل بر اشعار و داستان های شاعران و نویسندگان امروز ایران و جهان است در 156 صفحه منتشر شده است.