آشنایی با ماهیت حقوقی امضا‌های پشت چک

یکی از مهم ترین مسائلی که همیشه در مورد چک مطرح می شود مربوط به امضا است. در خصوص امضای اسناد تجاری همواره موضوعات زیادی مطرح و مورد بحث قرار گرفته است.

اول اینکه آیا وجود امضا بر روی این اسناد الزامی است یا در هنگام صدور یا تهیه می توان از اثر انگشت به جای امضا استفاده کرد؟

ماهیت امضا در بین اسناد تجاری چیست؟ به عبارت دیگر انواع مختلف امضاها در وسط اسناد تجاری کدامند؟

امضا برای انتقال یا امضا برای ضمانت؟

در اسناد تجاری ممکن است چندین امضا وجود داشته باشد که یکی از این امضاها در هنگام صدور این اسناد درج می شود و نقش بسیار مهمی در آن دارد.

این امضا که موجب موجودیت سند تجاری می شود و آثار قانونی بر آن دارد، توسط منبع سند در سند تجاری درج می شود.

علاوه بر این امضا، روی سطح این اسناد چندین امضا وجود دارد که ممکن است برای انتقال (احراز هویت) یا تضمین درج شود.

در صورتی که هدف از امضای سند، انتقال آن به شخص دیگری باشد، شخصی که سند برای او امضا شده است، صاحب چک محسوب می شود و کلیه حقوق و منافع ناشی از آن چک به وی منتقل می شود.

چک را نمی توان به دیگری منتقل کرد مگر با ظهرنویسی. گاهی اوقات امضای روی چک برای انتقال چک به دیگری نیست، بلکه ضمانت آن است.

یعنی وقتی شخصی چک صادر می کند، ذینفع یعنی دارنده چک یا شخصی که چک به نام او صادر شده می تواند از او ضامن بخواهد.

در این صورت شخص ثالثی چک را به عنوان ضامن امضا می کند و بدین ترتیب تضمین می کند که در صورت عدم پرداخت مبلغ چک از سوی صادرکننده، کل مبلغ چک پرداخت خواهد شد.

این نوع امضا زمانی در چک لحاظ می شود که صادرکننده چک از نظر اعتبار از سوی دارنده چک تایید نشده باشد و بخواهد برای وصول مبلغ چک ضمانت بگیرد.

تفاوت امضاء برای ظهرنویسی و امضاء برای ضمانت

هر امضایی که واسطه اسناد تجاری از جمله چک است، پیامدهای متفاوتی دارد.

اما لازم به ذکر است که در هر دو نوع امضایی که توضیح داده شد، در صورتی که صادرکننده سند تجاری وجه مندرج در سند را به دارنده چک پرداخت نکند، پرداخت به دارنده چک بر عهده امضاکننده است، اما شرایط مسئولیت در هر یک از این دو نوع امضا با یکدیگر متفاوت است.

دو تفاوت از حیث مسئولیت به شرح زیر است: اولین تفاوت این است که دارنده چک در صورت اعتراض در مدت پانزده روز می تواند به ظهرنویس مراجعه کرده و مبلغ مندرج در چک را مطالبه کند. از تاریخ سررسید و در طول اقامه دعوی به مدت یک یا دو سال از تاریخ اعتراض. در غیر این صورت نمی تواند برای دریافت وجه چک به ظهرنویس ها مراجعه کند.

این در حالی است که رعایت این شرایط مستلزم برگشت به ضامن نیست و دارنده چک در تمامی موارد می تواند برای دریافت وجه چک به ضامن مراجعه کند. خواه این شرایط را رعایت کرده باشد یا نه.

در این صورت اگر به شرایط پایبند نباشد اجازه رجوع به ظهرنویس را ندارد و اگر ظهرنویس ضامن داشته باشد حق رجوع به او را ندارد.

تفاوت دوم این است که مسئولیت اسپانسر منوط به مسئولیت اسپانسر است.

اگر شخص A. از شخص ب. مسئولیت شخص ب تضمین شده است. اگر به هر دلیلی از بین برود، منجر به تضییع مسئولیت ضامن می شود.

یعنی اگر دارنده چک به هر دلیلی حق رجوع به ضامن (شخص تحت حمایت) را از دست بدهد، دیگر حق رجوع به ضامن را نخواهد داشت.

اما در مورد ظهرنویس اینطور نیست اگر او حق رجوع به صادرکننده چک را از دست بدهد، دارنده چک همچنان حق رجوع به ظهرنویس را دارد.

نحوه تشخیص نوع امضاهای پشت چک

به گزارش مهداد، با توجه به اینکه هر یک از این امضاها آثار متفاوتی دارد، آیا این امضا پشت نویس بوده یا ضمانت؟

در مورد اثبات نوع امضا، گاهی اوقات شخصی که در وسط روز چک را امضا می کند، به صراحت اعلام می کند که برای چه منظوری پشت چک را امضا می کند و در این صورت اثبات نوع امضا اشکالی ندارد. .

در برخی موارد سایت مشخص نکرده است که چک برای چه چیزی امضا شده است. در این صورت، اگر شواهدی وجود داشته باشد، مانند امضای چک توسط شخص ثالث در ظهر یا شخصی که قبلاً با صاحب چک رابطه تجاری داشته است، می تواند به دادگاه کمک کند تا تشخیص دهد که چه نوع چکی است.

حتی اگر از طرف امضاکننده اظهاری نداشته باشد و دادگاه نتواند دلیلی کسب کند، در این مورد گفته می‌شود که باید اصل را امضای ظهرنویسی بدانیم و هرکس مدعی است امضاکننده آن را برای ضمانت امضا کرده است باید ثابت کند. ادعای او